Over de Himalaya
Blijf op de hoogte en volg Wanda en Niels
08 September 2012 | Nepal, Pokharadanda
Waar waren we gebleven, ohja Dali. Een klein stadje vlakbij een van de grootste meren van China. Op een paar kleine fietsjes met mandjes zijn we een stuk langs het meer gereden. Heerlijk zonnetje, het leek wel zomer. We hebben sowieso geluk, in de bijna twee maand in China zijn we een keer goed nat geworden in Beijing. Verder een paar spatjes terwijl we van iedereen horen dat het regenseizoen goed z'n best doet. Laatst nog 77 doden door een overstroming in Beijing.
Vanuit Dali een busje naar Kunming genomen (vanwaar we straks ook vliegen) en daarna door met de trein naar Beihai aan zee. Na zoveel weken bergen en stadjes wilden we ook wel weten hoe de Chinese kust er uit ziet. We weten inmiddels dat de zon er goed schijnt. Op Silverbeach is zelfs Wanda met haar indohuidje verbrand. Niels was helemaal knalrood en loopt nu nog steeds te krabben en te hopen dat de blaasjes op de rug vanzelf weer wegtrekken. Op ongeveer 100km van de kust ligt het grootste vulkaaneiland van China hier hebben we twee nachten doorgebracht. Mooie witte stranden, palmbomen, koraal, helder water, vis op de bbq en tropisch warm. Alsof je op vakantie bent op je reis. Op een elektrische scooter hebben we het eiland bekeken en het viel niet tegen. Gezellig samen rondtuffen en om de beurt sturen.
Vanuit Wenzhou terug naar Beihai waar we in een tentje aan de kust sliepen hebben we de laatste keer een hardseat genomen naar Guilin. Voor de allerlaatste treinrit van 24 uur hebben we een bedje geregeld. We vinden het geen ramp dat de treinavondturen straks voorbij zijn. Het gaat iets anders dan in Nederland. Je moet ruim van te voren een ticket hebben anders is het de hele weg staan. Als je aankomt is het op elk station alsof de Margriet Zomerweken zijn begonnen. Overal paniekerige mensen met grote tassen. In de wachtruimte zit de helft en de andere helft staat in de rij voor de hekken die 30 minuten van tevoren opengaan als er niet een paar uur vertraging is. Als de hekken opengaan rent een aantal Chinezen letterlijk naar de trein terwijl iedereen vaste plekken heeft. De rest duwt en dringt zich in de trechter van de poortjes en in de trein waar de paniek helemaal losbarst omdat men achtergebleven familieleden en vrienden naar de plaatsen wil schreeuwen. Als iedereen gesettelt is veranderd het schreeuwen in kletsen met een eender aantal decibellen. Er wordt overal gerochelt, geboerd en op de grond gespuugd. Afval laten ze gewoon vallen waarna de conducteur of schoonmaker (is 1 beroep) om de zoveel tijd langskomt om alles over de grond uit te smeren. De kinderen van de meestal rijke Chinezen zijn verwend en eten aan een stuk door, zijn ze niet tevreden dan gaan ze huilen. Als de uren verstrijken en je wat moe wordt kom je er achter dat ze de stoeltjes precies zo hebben ontworpen dat je niet kunt slapen. Als je geluk hebt, zit je bij een vies tafeltje waar je je hoofd op kan leggen en weg kan doezelen waarna je na een paar minuten met een zere nek moet verzitten. Als je pech hebt zit je tussen een stinkende, schreeuwende familie die de zonnebloempitten op je benen spugen en sta je met je voeten in de noodelsoep die is omgegooid. Toch is het gezellig en een goedkope manier van reizen. We hadden (achteraf) niet anders gewild. Eenmaal aangekomen met de tuftuf in Guilin hebben we een dag gewandeld van dorp naar dorp door de mooiste rijstvelden van China. Vervolgens met een mountainbike langs de Li river gefietst in Yangshou. De plantages, de groen begroeide pieken in de meest rare vormen en de bamboovlotjes schoten aan ons voorbij terwijl we met onze bikes over smalle modderige paadjes fietsten. Dit ging het duo aardig af, totdat Wanda haar stuur wat minder recht wist te houden en een meter lager met fiets in een pompoenveldje kukelde. Een vrij zachte landing, behalve voor haar knie die nog even besloot een steen mee te pikken. Niels aarzelde geen moment en plukte zn dame vakkundig uit het veld. Na wat schoongeklopt te zijn ging ze met bibberende beentjes de volgende etappe in. De fiets werd de volgende dagen ingewisseld voor bus, trein en vliegtuig en toen waren we in Nepal.
Nepal, met vrij weinig kennis over wat dit land ons te bieden heeft besloten we ons zowel in de cultuur als in de omgeving te verdiepen middels couchsurfing. Een Nepalees Hindoestaanse familie bood aan onze host te willen zijn. Suraj en Sara zijn een echtpaar van onze leeftijd en wonen samen met hun dochtertje bij de familie van Suraj. Ze wonen daar officieel met 11 man en soms wordt het gezelschap aangevuld door andere familieleden, waarvan het niet altijd duidelijk is of ze nou echt familie zijn, aangezien Niels door de kinderen na een dag ook "uncle" werd genoemd. De familie is erg traditioneel, zoals het grootste gedeelte van de bevolking, waardoor we ons wat hebben verdiept in hun gewoontes. Dit is wat we ervan opgestoken hebben:
1. Mannen mogen hand in hand lopen, stelletjes niet
2. Aanrakingen in het openbaar is not done
3. Alleen de vrouw des huizes mag proeven of het eten op smaak is, ook al kookt zij niet
4. Vrouwen vasten om de mannen te eren, mannen hoeven nooit te vasten
5. De vrouw mag van het bord eten van de man, andersom niet
6. Benen en schouders van de vrouw moeten bedekt zijn, anders wordt ze gezien als seksueel beschikbaar
7. Je laat anderen nooit de onderkant van je voeten zien, dat is onbeschoft
Nou ja, zo zijn er nog wel meer gewoontes, maar het was voor ons ff zoeken.
Samen met Sara en Suraj hebben we onder het genot van wat zelfgestookte brandy de culturele waarden en normen besproken en vergeleken. Dit leidde regelmatig tot wat interessante discussies, over o.a.: uithuwelijking (zoals zovelen zijn Sara en Suraj ook aan elkaar uigehuwelijkt), het taboe wat betreft homoseksualiteit en het gedachtegoed dat vrouwen in de gaten gehouden moeten worden omdat ze hun seksuele gevoelens niet onder controle kunnen houden en tot slot hoe we het beste uit zowel de collectieve als de individuele cultuur zouden kunnen verenigen.
In Kathmandu hebben we een aantal religieuze plekken bezocht. Pashupatinath heeft het meeste indruk op ons gemaakt. Een Hindoestaans tempelcomplex, waar de crematies van hun dierbaren openbaar plaats vinden. Er gaat een ingewikkeld ritueel aan vooraf, waarbij de oudste zoon zich moet kaal scheren en een jaar lang niet aan festiviteiten mag deelnemen, de overledene gereinigd wordt van zn zonden in de Bagmati rivier en een priester ervoor zorgt dat alle dierbaren boter toevoegen aan het lichaam zodat de verbranding sneller gaat. Vervolgens wordt het lichaam aangestoken en na 4/5 uur worden de asresten tussen de zwemmende kinderen in de rivier gegooid. Verder lopen er heilige ossen, apen en medicijnmannen rond. Deze laatste groep is vaak stoned, aangezien zij vanwege hun seksuele onthouding als enige legaal verlichting mogen zoeken in dit groene goedje. Dit maakt dat er ook veel "neppe" medicijnmannen rondlopen.
Na de verrijking op geestelijk vlak werd het tijd voor wat fysieke inspanning. Een 21 daagse hiketocht door de Himalaya stond op het programma. Beide bewust van het feit dat dit toch wel different koek is dan onze eerdere tochten, besloten we ons gedegen voor te bereiden. Proviand en de nodige equipment werden ingeslagen en we waren klaar om te gaan, althans dat dachten we... Op de vooravond van onze tocht werden we uit onze slaap gehouden door een dikke zwarte rat die zich tussen ons bed en de muur schuilhield. Wegjagen was geen optie, met alle kleine kinderen in huis, dus Niels en Suraj pakten heldhafig een trekkingstok. Suraj sloeg als een bezetene in het rond, met als resultaat een kapotte stok. Na dit kat-en-muis-spel was het Niels die uiteindelijk met een rake klap het relatief kleine schedeltje insloeg. De volgende dag moesten we wel opzoek naar wat nieuwe stokken...
Met een lichte spanning begonnen we onze tocht door het Annapurna gebergte samen met onze gids Lalu. Een kleine, sterke Nepalese man die leeft onder het motto: lachen is gezond, en bang is voor paarden. We wilden twee hiketochten combineren, eerst de Annapurna around (13/14 dagen) en daarna de hiketocht naar Annapurna Basecamp (7 dagen). Normaal staat er een langere looptijd voor en onderweg kregen we te horen dat ons plan te ambitieus zou zijn. Daarnaast teistert de monsoon (regentijd) al maanden het land, waardoor de 1 na de andere landslide de wegen ontoegankelijk maakt en er vaker gezocht zou moeten worden naar een andere weg. Toch wilden we het proberen, ook al wisten we dat we elke dag langer moeten lopen dan gebruikelijk. Met lichte twijfel sloegen we onze tassen van 10-15 kilo om en een "oef" ontsnapte aan onze lippen.
De trekking werd gestart op 800 meter hoogte in jungle-achtig gebied. Om het uur kon Niels zn shirt uitwringen van het zweet en Wanda had na twee dagen de eerste bloedzuiger te pakken. Gelukkig voelde we ons beide fit en hadden we genoeg energie over om ons te vergapen aan de prachtige natuur en leuke (meestal Boedhistische) dorpjes. Elke calorie werd in hoog tempo verbrand en al snel verstonden wij de kunst om er zoveel mogelijk van binnen te krijgen.
Vanaf 4000 meter was de hoogte duidelijk merkbaar en moest het looptempo aangepast worden aan onze moeizame ademhaling. De monsoon liet ons vaker een glimp opvangen van de indrukwekkend besneeuwde bergtoppen en de varieteit aan kleurrijk landschap. Op deze momenten werd gretig de camera te voorschijn gehaald zodat we jullie ook mee kunnen laten genieten. Op dag 9 gingen we de grootste bergpas van 5416 meter over en voelden wij ons onoverwinnelijk, vervolgens daalden we naar 3500 meter. Zon, kou, regen, sneeuw en de hoogte vergden wel wat van ons lichaam, maar wat is het tof om samen zo'n hoog punt over te klimmen. De wolken maakten ruimte voor ruige bergtoppen en een bijna maanachtiglandschap. Na 2000 meter dalen kwamen we in een woestijnachtig gebied om vervolgens weer te belanden in de groene bossen. De diversiteit is ongelooflijk. De paden varieren van: modder, steen, waterval, hangbruggen tot kurkdroog zand met een snoeiharde wind die het doet opstuiven en soms gaan de schoenen uit en balanceren we over de stenen in de rivier. Dit gaat Lalu wat beter af, die een wat reeelere eeltlaag heeft dan wij. Sommige dagen is het 7 uur traplopen/klimmen naar boven en andere dagen moet je oppassen dat je door de steile afdaling niet sneller beneden bent dan gepland. De locals dalen snel en lichtvoetend af, terwijl wij als Hollandse olifanten het regenwoud bij elkaar stampen, vandaar ook dat de dieren op gepaste afstand blijven. Helaas geldt dit niet altijd, zo had Wanda na een tochtje hotspring bij aankomst 13 bloedzuigers te pakken die het vel tussen haar tenen al aardig hadden weggegeten. De flexibiliteit van de beentjes is ook dagafhankelijk, de ene keer lopen we met soepele tred onze bestemming tegemoet en de andere keer lijken we net twee versleten trekpaarden die zwoegend een weg door de Himalaya proberen te vinden. Wat noten of snickers doet op zulke momenten wonderen. Na weer op 1200 meter hoogte te zijn beland, gingen we Annapurna basecamp (4130 meter) een bezoek brengen. Meerdere bergen werden beklommen om vervolgens via een vallei van regenwoud om hoog te klimmen richting basecamp. De besneeuwde bergen kwamen steeds meer dichterbij en dat hield de benen goed gaande. Na 3700 meter hoogte loop je door een weide met bloemen in de meest mooie kleuren. Eenmaal aangekomen op basecamp werden we omringt door inmens grote besneeuwde bergen en voelden we ons groot en klein tegelijk. Wat een luxe om samen op zo'n bijzondere plek te mogen zijn.
Drie dagen later kwamen we aan in Pokhara een relaxte, grote plaats aan een mooi meer, waar alles te krijgen is wat je maar wenst. Wel wat anders dan hoog in de bergen, waar je onderweg de ingredienten tegenkomt die 's avonds op je bord liggen.
Wat de volgende bestemming is weten we nog niet, maar met deze dosis aan nieuwe ervaringen en spieren die inmiddels aanvoelen als staalkabels is de voldoening na 21 dagen lopen onbeschrijvelijk. Dus daar genieten we dan maar van....
Vanuit Dali een busje naar Kunming genomen (vanwaar we straks ook vliegen) en daarna door met de trein naar Beihai aan zee. Na zoveel weken bergen en stadjes wilden we ook wel weten hoe de Chinese kust er uit ziet. We weten inmiddels dat de zon er goed schijnt. Op Silverbeach is zelfs Wanda met haar indohuidje verbrand. Niels was helemaal knalrood en loopt nu nog steeds te krabben en te hopen dat de blaasjes op de rug vanzelf weer wegtrekken. Op ongeveer 100km van de kust ligt het grootste vulkaaneiland van China hier hebben we twee nachten doorgebracht. Mooie witte stranden, palmbomen, koraal, helder water, vis op de bbq en tropisch warm. Alsof je op vakantie bent op je reis. Op een elektrische scooter hebben we het eiland bekeken en het viel niet tegen. Gezellig samen rondtuffen en om de beurt sturen.
Vanuit Wenzhou terug naar Beihai waar we in een tentje aan de kust sliepen hebben we de laatste keer een hardseat genomen naar Guilin. Voor de allerlaatste treinrit van 24 uur hebben we een bedje geregeld. We vinden het geen ramp dat de treinavondturen straks voorbij zijn. Het gaat iets anders dan in Nederland. Je moet ruim van te voren een ticket hebben anders is het de hele weg staan. Als je aankomt is het op elk station alsof de Margriet Zomerweken zijn begonnen. Overal paniekerige mensen met grote tassen. In de wachtruimte zit de helft en de andere helft staat in de rij voor de hekken die 30 minuten van tevoren opengaan als er niet een paar uur vertraging is. Als de hekken opengaan rent een aantal Chinezen letterlijk naar de trein terwijl iedereen vaste plekken heeft. De rest duwt en dringt zich in de trechter van de poortjes en in de trein waar de paniek helemaal losbarst omdat men achtergebleven familieleden en vrienden naar de plaatsen wil schreeuwen. Als iedereen gesettelt is veranderd het schreeuwen in kletsen met een eender aantal decibellen. Er wordt overal gerochelt, geboerd en op de grond gespuugd. Afval laten ze gewoon vallen waarna de conducteur of schoonmaker (is 1 beroep) om de zoveel tijd langskomt om alles over de grond uit te smeren. De kinderen van de meestal rijke Chinezen zijn verwend en eten aan een stuk door, zijn ze niet tevreden dan gaan ze huilen. Als de uren verstrijken en je wat moe wordt kom je er achter dat ze de stoeltjes precies zo hebben ontworpen dat je niet kunt slapen. Als je geluk hebt, zit je bij een vies tafeltje waar je je hoofd op kan leggen en weg kan doezelen waarna je na een paar minuten met een zere nek moet verzitten. Als je pech hebt zit je tussen een stinkende, schreeuwende familie die de zonnebloempitten op je benen spugen en sta je met je voeten in de noodelsoep die is omgegooid. Toch is het gezellig en een goedkope manier van reizen. We hadden (achteraf) niet anders gewild. Eenmaal aangekomen met de tuftuf in Guilin hebben we een dag gewandeld van dorp naar dorp door de mooiste rijstvelden van China. Vervolgens met een mountainbike langs de Li river gefietst in Yangshou. De plantages, de groen begroeide pieken in de meest rare vormen en de bamboovlotjes schoten aan ons voorbij terwijl we met onze bikes over smalle modderige paadjes fietsten. Dit ging het duo aardig af, totdat Wanda haar stuur wat minder recht wist te houden en een meter lager met fiets in een pompoenveldje kukelde. Een vrij zachte landing, behalve voor haar knie die nog even besloot een steen mee te pikken. Niels aarzelde geen moment en plukte zn dame vakkundig uit het veld. Na wat schoongeklopt te zijn ging ze met bibberende beentjes de volgende etappe in. De fiets werd de volgende dagen ingewisseld voor bus, trein en vliegtuig en toen waren we in Nepal.
Nepal, met vrij weinig kennis over wat dit land ons te bieden heeft besloten we ons zowel in de cultuur als in de omgeving te verdiepen middels couchsurfing. Een Nepalees Hindoestaanse familie bood aan onze host te willen zijn. Suraj en Sara zijn een echtpaar van onze leeftijd en wonen samen met hun dochtertje bij de familie van Suraj. Ze wonen daar officieel met 11 man en soms wordt het gezelschap aangevuld door andere familieleden, waarvan het niet altijd duidelijk is of ze nou echt familie zijn, aangezien Niels door de kinderen na een dag ook "uncle" werd genoemd. De familie is erg traditioneel, zoals het grootste gedeelte van de bevolking, waardoor we ons wat hebben verdiept in hun gewoontes. Dit is wat we ervan opgestoken hebben:
1. Mannen mogen hand in hand lopen, stelletjes niet
2. Aanrakingen in het openbaar is not done
3. Alleen de vrouw des huizes mag proeven of het eten op smaak is, ook al kookt zij niet
4. Vrouwen vasten om de mannen te eren, mannen hoeven nooit te vasten
5. De vrouw mag van het bord eten van de man, andersom niet
6. Benen en schouders van de vrouw moeten bedekt zijn, anders wordt ze gezien als seksueel beschikbaar
7. Je laat anderen nooit de onderkant van je voeten zien, dat is onbeschoft
Nou ja, zo zijn er nog wel meer gewoontes, maar het was voor ons ff zoeken.
Samen met Sara en Suraj hebben we onder het genot van wat zelfgestookte brandy de culturele waarden en normen besproken en vergeleken. Dit leidde regelmatig tot wat interessante discussies, over o.a.: uithuwelijking (zoals zovelen zijn Sara en Suraj ook aan elkaar uigehuwelijkt), het taboe wat betreft homoseksualiteit en het gedachtegoed dat vrouwen in de gaten gehouden moeten worden omdat ze hun seksuele gevoelens niet onder controle kunnen houden en tot slot hoe we het beste uit zowel de collectieve als de individuele cultuur zouden kunnen verenigen.
In Kathmandu hebben we een aantal religieuze plekken bezocht. Pashupatinath heeft het meeste indruk op ons gemaakt. Een Hindoestaans tempelcomplex, waar de crematies van hun dierbaren openbaar plaats vinden. Er gaat een ingewikkeld ritueel aan vooraf, waarbij de oudste zoon zich moet kaal scheren en een jaar lang niet aan festiviteiten mag deelnemen, de overledene gereinigd wordt van zn zonden in de Bagmati rivier en een priester ervoor zorgt dat alle dierbaren boter toevoegen aan het lichaam zodat de verbranding sneller gaat. Vervolgens wordt het lichaam aangestoken en na 4/5 uur worden de asresten tussen de zwemmende kinderen in de rivier gegooid. Verder lopen er heilige ossen, apen en medicijnmannen rond. Deze laatste groep is vaak stoned, aangezien zij vanwege hun seksuele onthouding als enige legaal verlichting mogen zoeken in dit groene goedje. Dit maakt dat er ook veel "neppe" medicijnmannen rondlopen.
Na de verrijking op geestelijk vlak werd het tijd voor wat fysieke inspanning. Een 21 daagse hiketocht door de Himalaya stond op het programma. Beide bewust van het feit dat dit toch wel different koek is dan onze eerdere tochten, besloten we ons gedegen voor te bereiden. Proviand en de nodige equipment werden ingeslagen en we waren klaar om te gaan, althans dat dachten we... Op de vooravond van onze tocht werden we uit onze slaap gehouden door een dikke zwarte rat die zich tussen ons bed en de muur schuilhield. Wegjagen was geen optie, met alle kleine kinderen in huis, dus Niels en Suraj pakten heldhafig een trekkingstok. Suraj sloeg als een bezetene in het rond, met als resultaat een kapotte stok. Na dit kat-en-muis-spel was het Niels die uiteindelijk met een rake klap het relatief kleine schedeltje insloeg. De volgende dag moesten we wel opzoek naar wat nieuwe stokken...
Met een lichte spanning begonnen we onze tocht door het Annapurna gebergte samen met onze gids Lalu. Een kleine, sterke Nepalese man die leeft onder het motto: lachen is gezond, en bang is voor paarden. We wilden twee hiketochten combineren, eerst de Annapurna around (13/14 dagen) en daarna de hiketocht naar Annapurna Basecamp (7 dagen). Normaal staat er een langere looptijd voor en onderweg kregen we te horen dat ons plan te ambitieus zou zijn. Daarnaast teistert de monsoon (regentijd) al maanden het land, waardoor de 1 na de andere landslide de wegen ontoegankelijk maakt en er vaker gezocht zou moeten worden naar een andere weg. Toch wilden we het proberen, ook al wisten we dat we elke dag langer moeten lopen dan gebruikelijk. Met lichte twijfel sloegen we onze tassen van 10-15 kilo om en een "oef" ontsnapte aan onze lippen.
De trekking werd gestart op 800 meter hoogte in jungle-achtig gebied. Om het uur kon Niels zn shirt uitwringen van het zweet en Wanda had na twee dagen de eerste bloedzuiger te pakken. Gelukkig voelde we ons beide fit en hadden we genoeg energie over om ons te vergapen aan de prachtige natuur en leuke (meestal Boedhistische) dorpjes. Elke calorie werd in hoog tempo verbrand en al snel verstonden wij de kunst om er zoveel mogelijk van binnen te krijgen.
Vanaf 4000 meter was de hoogte duidelijk merkbaar en moest het looptempo aangepast worden aan onze moeizame ademhaling. De monsoon liet ons vaker een glimp opvangen van de indrukwekkend besneeuwde bergtoppen en de varieteit aan kleurrijk landschap. Op deze momenten werd gretig de camera te voorschijn gehaald zodat we jullie ook mee kunnen laten genieten. Op dag 9 gingen we de grootste bergpas van 5416 meter over en voelden wij ons onoverwinnelijk, vervolgens daalden we naar 3500 meter. Zon, kou, regen, sneeuw en de hoogte vergden wel wat van ons lichaam, maar wat is het tof om samen zo'n hoog punt over te klimmen. De wolken maakten ruimte voor ruige bergtoppen en een bijna maanachtiglandschap. Na 2000 meter dalen kwamen we in een woestijnachtig gebied om vervolgens weer te belanden in de groene bossen. De diversiteit is ongelooflijk. De paden varieren van: modder, steen, waterval, hangbruggen tot kurkdroog zand met een snoeiharde wind die het doet opstuiven en soms gaan de schoenen uit en balanceren we over de stenen in de rivier. Dit gaat Lalu wat beter af, die een wat reeelere eeltlaag heeft dan wij. Sommige dagen is het 7 uur traplopen/klimmen naar boven en andere dagen moet je oppassen dat je door de steile afdaling niet sneller beneden bent dan gepland. De locals dalen snel en lichtvoetend af, terwijl wij als Hollandse olifanten het regenwoud bij elkaar stampen, vandaar ook dat de dieren op gepaste afstand blijven. Helaas geldt dit niet altijd, zo had Wanda na een tochtje hotspring bij aankomst 13 bloedzuigers te pakken die het vel tussen haar tenen al aardig hadden weggegeten. De flexibiliteit van de beentjes is ook dagafhankelijk, de ene keer lopen we met soepele tred onze bestemming tegemoet en de andere keer lijken we net twee versleten trekpaarden die zwoegend een weg door de Himalaya proberen te vinden. Wat noten of snickers doet op zulke momenten wonderen. Na weer op 1200 meter hoogte te zijn beland, gingen we Annapurna basecamp (4130 meter) een bezoek brengen. Meerdere bergen werden beklommen om vervolgens via een vallei van regenwoud om hoog te klimmen richting basecamp. De besneeuwde bergen kwamen steeds meer dichterbij en dat hield de benen goed gaande. Na 3700 meter hoogte loop je door een weide met bloemen in de meest mooie kleuren. Eenmaal aangekomen op basecamp werden we omringt door inmens grote besneeuwde bergen en voelden we ons groot en klein tegelijk. Wat een luxe om samen op zo'n bijzondere plek te mogen zijn.
Drie dagen later kwamen we aan in Pokhara een relaxte, grote plaats aan een mooi meer, waar alles te krijgen is wat je maar wenst. Wel wat anders dan hoog in de bergen, waar je onderweg de ingredienten tegenkomt die 's avonds op je bord liggen.
Wat de volgende bestemming is weten we nog niet, maar met deze dosis aan nieuwe ervaringen en spieren die inmiddels aanvoelen als staalkabels is de voldoening na 21 dagen lopen onbeschrijvelijk. Dus daar genieten we dan maar van....
-
08 September 2012 - 13:27
Sonja:
wat een mooi verhaal weer jongens! ik ben nu mn literatuuronderzoek aan het doen en kan een lichte steek van jaloezie toch niet onderdrukken op dit moment ;) hoop jullie snel weer te spreken en anders mailen we! ben benieuwd naar jullie volgende plannen! liefs en geniet maar lekker van elkaar en de omgeving! Kus! -
08 September 2012 - 13:56
Tim:
Fantastisch! Have fun kanjers!
X
Tim -
08 September 2012 - 14:01
Frits En Shirley:
Vol respect , bewondering en wederom met een grote glimlach hebben we jullie reisverslag gelezen.
We hebben begrepen dat Wanda's bloed gezuiverd is en dat Niels zich ontpopt tot levensredder.
Wat heb je nog meer nodig om je zo'n indrukwekkende reis voort te zetten!!
Wij zijn blij dat jullie zo genieten en leren van je reis en dat we daar ook deelgenoot van mogen zijn.
Veel liefs en een dikke knuffel van ons!!! -
09 September 2012 - 02:59
Lotte:
Lieverds!
Wauw, helden. Ratten, de hoogste bergen, weer en wind; jullie kunnnen ht allemaal aan. Hoe anders dan de wereld waar ik me momenteel in begeef... Zon, strand, en hangmatten. Ook lang niet gek, al heb ik ontzettend veel bewondering en respect voor de manier waarop jullie reizen. Ga zo door! Kus van een luie reizigster! -
09 September 2012 - 11:33
Tini:
Ha energierijk reisduo!
Wat een belevenissen en wat een fantastisch gevoel moet het geweest zijn om de top te bereiken van jullie doel! Een geweldige ervaring, zeker gezien het feit dat we weten hoe prachtig het eruit ziet!! Erg knap! Bijkomen in pokhara moet goed lukken, gezellig dorp!
Vanuit yokjakarta wensen we jullie veel plezier op jullie volgende trip!
Xx Maarten en martine -
09 September 2012 - 14:02
Judith:
Ha schstten
wooow wat maken jullie toch veel mee. Sensatie al om. . In het zonnetje lees ik jullie fantastische verhalen. geweldig. wat genieten :)
Veel plezier op jullie nieuwe uitdaging! :)
Liefs -
09 September 2012 - 14:18
Non M:
Wowie! Wat een geweldig verhaal weer! Wat een belevenissen! Ik heb jullie verhaal weer vol respect en bewondering gelezen. En wat een heerlijke foto's. Geef jullie lichamen maar even goed wat rust voordat jullie aan het volgende avontuur beginnen:)
Xus! -
09 September 2012 - 21:12
Tante Lin:
Hoi Lieverds,
Wat een adembenemende foto's. Mis jullie erg, maar gun jullie nog meer avonturen.
Dikke kuzz tante LIn -
10 September 2012 - 09:30
Ricardo:
Weer zo'n geweldige reisverslag en al die cultuurverschillen.
Citaat:"Benen en schouders van de vrouw moeten bedekt zijn, anders wordt ze gezien als seksueel beschikbaar " dat is een duidelijk cultuurverschil. Hier moet al het andere bedekt zijn wil je als vrouw niet laten zien dat je seksueel beschikbaar bent.
En volgens mij mag of moet de vrouw eerst eten zodat de man weet dat het eten eetbaar is.
Grapjes
Maar jullie verhaal is zo mooi dat ik zeker de reis ook zal doen maar dan veeeeeeeeeeeel minder avontuurlijk.
Nog veel plezier met jullie verdere avonturen en nog bedankt voor de lieve kaart!
liefs Ricardo -
10 September 2012 - 20:28
Greetje:
De reisverslagen lees ik met veel belangstelling en bewondering, wat een ervaringen en om die dan samen te beleven. Kan het nog mooier?
Nu dus even alles laten bezinken en nagenieten. Liefs Greetje
-
11 September 2012 - 15:21
Nadet :
Lieve Niels en Wanda,
Echt vol bewondering leest ik jullie reis verslag.
Verbazing, verwondering , ja en soms afschuw voel ik over de gebeurtenissen die jullie meemaken.
Maar vooral ook geweldige ervaring die jullie opdoen maken een diepe indruk op mij.
Ik vind het geweldig interessant, de culturen die jullie van heel dicht bij meemaken.
De ongelooflijke mensen kennis die je tijdens deze reis opdoet is indrukwekkend.
Veel groeten Nadet Visschers -
11 September 2012 - 16:17
Thijs:
Vet verhaal weer! veel plezier nog
-
11 September 2012 - 16:30
Carina:
Wow, wat een verhaal zeg. Het is vanuit Nederland moeilijk te bevatten wat jullie allemaal meemaken. Ik ben blij om het echte ratverhaal te lezen, na alle geruchten die de ronde deden. Echt stoer dat jullie de 21 daagse tocht hebben volgehouden. Geen last van hoogteziekte gehad? Geniet nu maar even lekker van het plekje bij dat luxe, relaxte meer.
Veel plezier!
x Carina -
11 September 2012 - 18:56
Karen En Cliff:
Dag geweldenaars,
Mooi om te zien dat er ook een andere wereld bestaat dan Nederland, al moeten jullie nu wel een aantal hoogtepunten van Nederland missen zoals:
1. So you think so you can dance.
2. The Voice
3. GTST
4. Sterren springen op zaterdag
5. Jan Smit, de zomer voorbij
6. Van Gaal stelt misschien Johan Cruijff weer op
7. Rutte is uit de kast gekomen en kruipt er binnenkort weer in
8. Pippi Langkous wordt `s middags weer herhaald
9. Volgend jaar komt misschien de gulden weer terug en volgens Wilders kunnen we gratis vakantie houden in
Griekenland
10. Enz
Zoals je ziet veranderd er niets en de wereld draait door. Je moet er zelf wat moois van maken en van het leven genieten en dat doen jullie zekers!!! Groetjes en kusjes Karen en Cliff
-
12 September 2012 - 20:22
Josien:
Zo'n reis vergeet je natuurlijk nooit meer. Waarschijnlijk zijn jullie, als je terug bent in Nederland, voor geen enkel insect meer bang. Ik heb respect voor jullie ondernemingslust en doorzettingsvermogen.
Ik ben benieuwd wat jullie volgende avonturen zullen zijn.
liefs en groetjes van
Josien en Humphrey en (klein)kinderen -
15 September 2012 - 16:56
Oma Dijkstra:
lieve Wanda en Niels, oma is heel erg blij dat ze af en toe wat hoort via de berichten van papa mama en sonja, oma is erg trots op jullie en ik vind het een hele geruststelling! Ik hoor dat jullie plannen hebben om naar India en zuidamerika te gaan en hoop dat alles goed zal verlopen en wens jullie heel veel liefs en goeds toe voor de toekomst! in gedachten bij jullie, oma Dijkstra -
16 September 2012 - 10:52
Ruben:
Jongen, in 1 woord: geweldig. Wat ben ik onder de indruk van jullie verhalen, heel erg gaaf. Probeer al een tijdje contact te leggen, dus als je dit leest en je zit op skype, laat het me weten! x Ruben -
17 September 2012 - 20:09
Ilonka, Mike, Warsita En Thomas:
Wederom superformiweldigfantastabulificunstutsenflutsendglaublich om jullie avonturen te lezen en
te zien. Wat geweldig dat jullie dit samen meemaken en allemaal ervaren!
Jullie al het goede toewensende, verblijven wij ( in Nederland )
Hoogachtend en heel veel liefs
Ilonka, Mike, Warsita en Thomas -
19 September 2012 - 16:54
Max En Irma:
Weer een indrukwekkend verhaal met prachtige foto's! Waar halen jullie toch de tijd vandaan om zo'n verhaal te schrijven? Ooow.. dat doen jullie natuurlijk in alle rust tijdens die luxe lange treinreizen ;) Fijn dat jullie hiervoor de tijd nemen om ons een idee te geven wat jullie allemaal meemaken.
Blijf genieten en heeeeeeel veel plezier! Liefs, Max Irma
-
23 September 2012 - 08:24
Mark & Mirte:
Hey reizigers!
Ik hoop dat jullie een leuke rafttocht (+tijgers&neushoorns) hadden in Bardia NP. Toen jullie in de regen vertrokken twijfelden we of we wel verder moeten fietsen of er nog een rustdag aan zouden plakken @ Mr. B's. Maar toch maar opgestapt toen de ergste regen voorbij was. We zijn nu 2 dagen in Pokhara in 't zelfde inderdaad relaxte hotel als jullie (verder bijkomen, internet, boodschappen, taartjes eten, weer eens een warme douche, visa&permit regelen). Over een paar dagen gaan we ook de annapurna roundtrip doen, de gids laten we wel thuis.
Veel plezier verder met jullie reis en als jullie nog tips & tricks voor india/ecuador/peru/bolivia/chili willen, dan horen we 't wel.
't Was gezellig @ Mr B's & wellicht tot ziens!
groetjes,
mark&mirte
www.markenmirte.waarbenjij.nu -
23 September 2012 - 08:24
Mark & Mirte:
Hey reizigers!
Ik hoop dat jullie een leuke rafttocht (+tijgers&neushoorns) hadden in Bardia NP. Toen jullie in de regen vertrokken twijfelden we of we wel verder moeten fietsen of er nog een rustdag aan zouden plakken @ Mr. B's. Maar toch maar opgestapt toen de ergste regen voorbij was. We zijn nu 2 dagen in Pokhara in 't zelfde inderdaad relaxte hotel als jullie (verder bijkomen, internet, boodschappen, taartjes eten, weer eens een warme douche, visa&permit regelen). Over een paar dagen gaan we ook de annapurna roundtrip doen, de gids laten we wel thuis.
Veel plezier verder met jullie reis en als jullie nog tips & tricks voor india/ecuador/peru/bolivia/chili willen, dan horen we 't wel.
't Was gezellig @ Mr B's & wellicht tot ziens!
groetjes,
mark&mirte
www.markenmirte.waarbenjij.nu -
23 September 2012 - 15:57
Diny:
Ha Lieverds. Ik begrijp nu waarom je vroeg Niels of we jullie verhaal wel hadden gelezen. Hans dus wel en ik niet. Gelukkig hebben we tussendoor ook nog via mail en Skype contact. Deze fantastische samenvatting van Niels en Wanda's wonderbaarlijke reis kende ik dus nog niet. Weet niet waarom ik hem gemist heb. Ben nu weer helemaal bij, diep onder de indruk van het verhaal an sich, de schrijfstijl en de ongelooflijke foto's . Heerlijk jullie net weer op Skype te hebben gezien. Goede reis naar India!! Xxx van mij
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
