Laatste verhaal
Blijf op de hoogte en volg Wanda en Niels
28 April 2013 | Guatemala, Antigua
Na in een rap tempo door inmens grote landen in Azie te hebben gereisd, was het een verademing om 3,5 maand de tijd te hebben om het relatief kleine Guatemala te verkennen. Inmiddels zijn we ook een eindje de cultuur en taal ingedoken, wat ons laatste stukje reis ook weer bijzonder heeft gemaakt. Zo vind ik het mooi dat het Spaanse woord "esperar" zowel wachten als hopen betekent en dat popcorn hier "palomita" heet, wat vanwege de vorm letterlijk vertaald wordt als (witte) kleine duif. Mijn favoriete woord is "adelante" hetgeen voorwaarts betekent en wat door de vriendelijke Guatemalteken wordt gebruikt om mensen uit te nodigen in hun huis of winkel. Met het aanleren van een andere taal ga ik ook meer nadenken over woorden in het Nederlands die voor mij altijd zo vanzelfsprekend zijn geweest. Bijvoorbeeld het woord "ontdekken", gaf mij altijd een beetje de kriebels omdat het zo groots en hoogdravend klinkt. Terwijl het letterlijk betekent dat je iets ont-dekt wat be-dekt was. Oftwel iets voor jezelf zichtbaar maken wat er al die tijd al was. Eenmaal in deze gedachtestroom verzonken kwam ik tot de conclusie dat het juist een mooie betekenis heeft en ook tekenend is voor onze reis. Daaropvolgend probeerde ik Niels in mijn zoveelste gedachtediarree te betrekken die hier als volgt op reageerde: "Betekent het dan ook zodra ik de deksel van de jampot er afdraai dat ik deze ook heb ont-dekt?". Ik denk eigenlijk van wel, ontdekken hoeft namelijk niet groot en baandoorbrekend te zijn, maar kan ook klein, mooi en verhelderend zijn. Daarbij is het ook zeker niet nodig om de hele wereld over te gaan, maar heeft dit jaar ons wel geholpen om zowel meer van onszelf, elkaar en de wereld te zien.
Na deze aftrap van Wanda is het aan mij om de laatste etappe over de streep te schrijven. En al is de etappe door omstandigheden iets korter geworden dan gepland, het maakt onze terugkomst nog steeds iets waar we naar uitkijken...
Na de semi-Afrikaans ervaring in Livingstone was het weer een flinke tippel om bij het toeristisch hoogtepunt van Guatemala te komen, Semuc Champey en Lanquin. De eerste dag klommen we, zwommen we en sprongen we voor ongeveer 2 km in donkere grotten met ondergrondse rivieren en sloten we de dag af in het ongelovelijk helderblauw water van Semuc. Een bijzondere plek waar het grootste deel van de rivier met een donderend geraas onder de grond verdwijnt en het resterende water via kleurrijke tableaus naar beneden stroomt. In dit water mocht gezwommen worden en dat hoefde je tegen ons geen tweede keer te zeggen.
De tweede dag hebben we nog een stelletje andere grotten in Lanquin bekeken en hebben we in de schemer gezeten totdat duizenden vleermuizen over onze hoofden de duisternis invlogen opzoek naar de vele insecten die de omgeving rijk is.
Een kort ritje bracht ons vervolgens in Coban vanwaar we een goeie drie dagen wilden hiken in een cloudforrest om de nationale vogel van het land te spotten. Een gids pikte ons op in een dorpje en samen met 10 andere mannen hobbelden we anderhalf uur achterin een vrachtwagen de bergen in. Nog een uurtje stevig doorstappen bracht ons bij zijn eenvoudige houten huisje in een verlaten omgeving. Zeventien seconden nadat we binnenkwamen begon het te gieten en tot onze grote spijt hield het ruim 24 uur aan. Onze gids was inmiddels verdwenen en die zagen we de volgende avond pas weer. Gelukkig hadden we een geweldig eenpersoons-houtenplanken-bed waar we in totaal 38 uur achter elkaar in gelegen hebben (met uitzondering van de driemaal daagse tortillamaaltijden) om te wachten op een mogelijkheid tot wandelen. Die kwam pas de laatste dag en tot onze verbazing was de wandeling het zelfde paadje terug naar het dorp waar we vandaan kwamen. Ach ja, de avontuurlijke activiteiten kunnen niet altijd een succes zijn. Wel hebben we tientallen van die mooie quetzalvogels van Guatemala bijna gezien. En ohja eenmaal in het dorpje waar de auto zou moeten rijden voor onze terugrit bleek het zondag te zijn en zondag is, zoals jullie weten, de dag van god waarop er zeker niet gewerkt wordt. Met de aanbieding van de gids op zak dat we nog wel een nachtje in zijn enigzins trieste onderkomen mochten doorbrengen, besloten we stug te blijven wachten op een toevallige auto. Na ruim anderhalf uur was daar ineens onze reddende engel in de vorm van drie mannen in een telefoonmaatschappij auto die ons een lift gaf. Eenmaal terug in Coban hebben we toch een beetje ons beklag gedaan over de gang van zaken en kregen we zowaar een tientje terug. De wereld is zo slecht nog niet.
Onze planning bracht ons vervolgens naar Chichicastenango, al eeuwenlang de grootste markt van Guatemala. Uren hebben we rondgestruind langs de kleurrijke stalletjes om af en toe een souveniertje toe te voegen aan onze toch al ruime collectie.
Om onze cirkel rond te maken zijn we na onze winkeluurtjes terug gegaan naar het dorpje aan het meer waar we 2 maand eerder onze Spaanse lessen hebben genoten. Daar hebben we vervolgens al snel besloten een eerder eind te breien aan ons jaartje weg. Twee weken hebben we er afgesnoept en dat maakt dat we komende dinsdag onze eerste schreden weer op Nederlandse bodem zetten.
Dus lieve mensen, tot zover onze verslaglegging. We hebben een fantastisch jaar gehad waarin we vrijwel probleemloos een paar van de mooiste dingen in de wereld hebben gezien en hebben genoten van de vrijheid en van elkaar. We danken eenieder voor de interesse in onze verhalen en de vele reacties. Tot snel.
Over en uit..
Na deze aftrap van Wanda is het aan mij om de laatste etappe over de streep te schrijven. En al is de etappe door omstandigheden iets korter geworden dan gepland, het maakt onze terugkomst nog steeds iets waar we naar uitkijken...
Na de semi-Afrikaans ervaring in Livingstone was het weer een flinke tippel om bij het toeristisch hoogtepunt van Guatemala te komen, Semuc Champey en Lanquin. De eerste dag klommen we, zwommen we en sprongen we voor ongeveer 2 km in donkere grotten met ondergrondse rivieren en sloten we de dag af in het ongelovelijk helderblauw water van Semuc. Een bijzondere plek waar het grootste deel van de rivier met een donderend geraas onder de grond verdwijnt en het resterende water via kleurrijke tableaus naar beneden stroomt. In dit water mocht gezwommen worden en dat hoefde je tegen ons geen tweede keer te zeggen.
De tweede dag hebben we nog een stelletje andere grotten in Lanquin bekeken en hebben we in de schemer gezeten totdat duizenden vleermuizen over onze hoofden de duisternis invlogen opzoek naar de vele insecten die de omgeving rijk is.
Een kort ritje bracht ons vervolgens in Coban vanwaar we een goeie drie dagen wilden hiken in een cloudforrest om de nationale vogel van het land te spotten. Een gids pikte ons op in een dorpje en samen met 10 andere mannen hobbelden we anderhalf uur achterin een vrachtwagen de bergen in. Nog een uurtje stevig doorstappen bracht ons bij zijn eenvoudige houten huisje in een verlaten omgeving. Zeventien seconden nadat we binnenkwamen begon het te gieten en tot onze grote spijt hield het ruim 24 uur aan. Onze gids was inmiddels verdwenen en die zagen we de volgende avond pas weer. Gelukkig hadden we een geweldig eenpersoons-houtenplanken-bed waar we in totaal 38 uur achter elkaar in gelegen hebben (met uitzondering van de driemaal daagse tortillamaaltijden) om te wachten op een mogelijkheid tot wandelen. Die kwam pas de laatste dag en tot onze verbazing was de wandeling het zelfde paadje terug naar het dorp waar we vandaan kwamen. Ach ja, de avontuurlijke activiteiten kunnen niet altijd een succes zijn. Wel hebben we tientallen van die mooie quetzalvogels van Guatemala bijna gezien. En ohja eenmaal in het dorpje waar de auto zou moeten rijden voor onze terugrit bleek het zondag te zijn en zondag is, zoals jullie weten, de dag van god waarop er zeker niet gewerkt wordt. Met de aanbieding van de gids op zak dat we nog wel een nachtje in zijn enigzins trieste onderkomen mochten doorbrengen, besloten we stug te blijven wachten op een toevallige auto. Na ruim anderhalf uur was daar ineens onze reddende engel in de vorm van drie mannen in een telefoonmaatschappij auto die ons een lift gaf. Eenmaal terug in Coban hebben we toch een beetje ons beklag gedaan over de gang van zaken en kregen we zowaar een tientje terug. De wereld is zo slecht nog niet.
Onze planning bracht ons vervolgens naar Chichicastenango, al eeuwenlang de grootste markt van Guatemala. Uren hebben we rondgestruind langs de kleurrijke stalletjes om af en toe een souveniertje toe te voegen aan onze toch al ruime collectie.
Om onze cirkel rond te maken zijn we na onze winkeluurtjes terug gegaan naar het dorpje aan het meer waar we 2 maand eerder onze Spaanse lessen hebben genoten. Daar hebben we vervolgens al snel besloten een eerder eind te breien aan ons jaartje weg. Twee weken hebben we er afgesnoept en dat maakt dat we komende dinsdag onze eerste schreden weer op Nederlandse bodem zetten.
Dus lieve mensen, tot zover onze verslaglegging. We hebben een fantastisch jaar gehad waarin we vrijwel probleemloos een paar van de mooiste dingen in de wereld hebben gezien en hebben genoten van de vrijheid en van elkaar. We danken eenieder voor de interesse in onze verhalen en de vele reacties. Tot snel.
Over en uit..
-
28 April 2013 - 19:34
Tessa:
Wauw!! Wat een mooi verhaal weer en goed dat jullie naar huis komen: op een gegeven moment is de reis af! En wat een reis is het geweest zeg, iets om trots op te zijn en op terug te blijven kijken. Hopelijk tot snel!!! -
28 April 2013 - 19:36
Judith:
Genoten van jullie verhalen. En wat zijn jullie knappe koppen!!
Nederlands praten kunnen jullie ook nog? Tot snel lieve schatten
Liefs -
28 April 2013 - 20:10
Sonja:
hee lieve schatten,
We kijken er naar uit om jullie te zien, sluit de reis samen nog goed af en sta nog even met zijn tweeen stil en verzucht je aan alle mooie dingen die jullie beleefd hebben het afgelopen jaar. Ik denk dat we elkaar genoeg te vertellen en delen hebben dus daar gaan we ook zeker de tijd voor nemen :) We zijn echt ongelooflijk trots op alles wat jullie gedaan hebben en vooral hoe jullie dat met zijn tweeen aangepakt hebben, volgens ons kan het niet anders dan dat jullie er als stel voor zover dat kon nog sterker uitgekomen zijn. nog 44 uur; wij zijn stiekem al aan het aftellen...
Heel veel liefs
mama, papa, Sonja Thijs en Niek -
29 April 2013 - 08:43
Tante Lin:
Hey Lieverds,
Dit wordt echt niet jullie laatste verhaal!!
Dikke kuzz, en ik kan niet wachten op een dikke knuffel, tante Lin -
29 April 2013 - 09:43
Mike,ilonka, Warsita, Thomas:
lieve Niels en Wanda,
Jammer genoeg alweer jullie laatste verhaal. Bedankt voor al jullie mooie verhalen. We hebben ervan genoten, temeer omdat de verhalen geweldig geschreven waren. Geniet van de thuiskomst en ga vooral door met het 'ontdekken'. Volgens ons zijn jullie echte 'ontdekkingrseizigers'.
Liefs Thomas, Warsita, Mike en Ilonka -
29 April 2013 - 10:25
Jacoba:
Geweldige verhalen, fijn dat jullie het met ons deelden. Als de hele wereld je thuis is, is thuis komen niet zo moeilijk. Inderdaad onder elke "deksel" is iets te ontdekken. Liefs Jacko
-
29 April 2013 - 12:49
Nadet:
Jammer, het laatste verslag alweer het jaar is voorbij gevlogen.
wat heb ik genoten van al jullie belevenissen en verhalen.
Soms dacht ik wel hoe durven jullie het!
Er is gelukkig niks ernstig gebeurd onder weg. En jullie hebben vele behulpzame en
lieve mensen mogen ontmoet.
Morgen weer thuis, maar deze levens ervaring pakt niemand jullie meer af!
Een hele goede terug reis.
Lieve groeten Nadet
-
30 April 2013 - 10:53
Carien En Ruub:
Vanaf de boot naar Vlissingen geweldig bedankt voor jullie verhalen! Tot over een paar uur. De boot is er. Kus -
30 April 2013 - 18:24
Gea Eggink:
Dag Wanda,
Dank voor alle mooie verhalen , ik heb jullie met plezier gevolgd. Nu weer thuis ben benieuwd wat je/ jullie gaan doen.
Een hartelijke groet ,
Gea Eggink
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
