Guatemala part two
Blijf op de hoogte en volg Wanda en Niels
15 April 2013 | Guatemala, Lívingston
In totaal zijn we twee weken bij het herbossingsproject Chico Mendes gebleven. Halverwege de eerste week hoorden we dat de 18-jarige oudste zoon van onze huismoeder zijn evenoude vriendin had bezwangerd en daar werd niet lichtzinnig mee omgegaan. Meteen is de hele familie opgetrommeld om twee dagen lang een excuus-menu in elkaar te draaien. Ook wij waren inmiddels deel van de familie dus mochten helpen om de honderden maishapjes en andere Guatemalese "lekkernijen" te fabriceren. Vervolgens werden we met alle familieleden in een bus gestopt om drie uur te rijden naar het gezin van de jonge aanstaande moeder. In een processieoptocht met de manden vol eten op het hoofd kwamen we aan om als familie ons excuus aan te bieden voor de onvoorzichtigheid van papa-in-spee. Na een aantal donderpreken aan het jonge stel, waarbij in klare taal werd duidelijk gemaakt dat een rubbertje geen overbodige luxe is, werden de excuses gelukkig aanvaart. Afspraken werden gemaakt voor een huwelijk in de nabije toekomst en in volle tevredenheid gingen we met beide families aan het avondmaal. Zo worden de zaken hier dus opgelost.
In de resterende tijd bij Chico Mendes hebben wij de fundering gelegd voor duizenden en duizenden nieuwe bomen. Nadat we houten bakken hadden getimmerd, hebben we verschillende soorten aarde en compost verzameld, de ideale grondmix bezaaid met de vele zaden van nieuwe cyprus-, en alyssebomen en bedekt met naalden van dennenbomen. Nadat we een prachtig hek hadden gemaakt om ons eigen tuintje zat ons project er op. Met een gerust hart kunnen we zeggen dat we de CO-2 uitstoot van onze vliegtickets hebben gecompenseerd. De famile gedag gezegd en vertrokken naar een nieuwe bestemming.
Noodgedwongen was die bestemming over de grens. Ons visum liep af en als je 72 uur uit het land bent kun je voor 4 euro een nieuw visum krijgen. Daarnaast is Mexico ook geen vervelende plek en kunnen we dat land ook weer afstrepen. Het was een soort vakantie voor ons. In vijf dagen hadden we luxe bussen, grote pizza's en drie toeristische hoogtepuntjes van Oost-Mexico. Via San Cristobal de Las Casas zijn we naar de Maya-ruines van Palenque gegaan. Om vanuit Palenque de blauw-water-wonderen van Misol Ha en Aqua Azul in onze zwembroek te ervaren. En het was er mooi... Minder mooi waren de rode mieren die de eerste nacht op de stoep van de cabaña bivakeerden. Terwijl Niels in het donker zat te worstelen met de sleutel en het slot, kropen de donderstenen ongemerkt tegen onze benen op. Blijkbaar hadden ze een soort afspraak om pas te gaan bijten als ze zich allemaal geinstaleerd hadden. Plotseling voelde het of ze met kleine naaltjes ons te lijf gingen, de rakkers..
Daarna maar weer snel naar Guatemala. Als we binnen een week terug waren hoefden we geen visakosten voor Mexico te betalen en we reizen met een budget hè. Een luxe bus naar de grens en een bootrit over de grens bracht ons terug naar het land van de 'mensen van mais'. We waren trouwens niet de enige die de grens overstak op dat moment. Toen ons bootje midden op de brede rivier was, zwom er net een aap naar de overkant. Hij ging wel netjes in de richting van de douane... Eenmaal aan de andere kant stond er een mooie rammelbus klaar. De goedlachse chauffeur was blij ons weer te zien en bij de eerste stop zat hij lekker aan de sterke drank. Het voelde alsof we weer thuis waren. Weg van de dure bussen, gezichten zonder glimlach en weg van de toeristen met rolkoffers die zo zwaar zijn dat je ze met twee man moet tillen. In Guatemala zijn we weer aan het werk gegaan. Ons nieuwe project had de inspirerende naam Buenas Cosas (Goede Dingen). Een Amerikaans/Guatemalees gezin heeft een vrijwillgersproject die de buurt helpt met van alles en nog wat. Omdat wij standvastig blijven weigeren met (zielige) kinderen te werken, hebben we groentetuintjes gemaakt. Weer een hele ervaring en het resultaat mocht er zijn. Gedurende de week hebben we twee hele tuinen aangelegd, inclusief een hek tegen de beesten en inclusief een dak tegen de onbarmhartig schijnende zon en de zware regenbuien. In de tuinen hebben we de zaden geplant voor paprika, tomaten, radijs, koriander en watermeloen. De trotse eigenaar van de eerste tuin weet na 5 keer uitleggen welke groentes er opkomen volgens mij nog steeds niet wat er staat en de eigenaar van tuin twee vond het hartstikke leuk dat we een "bloementuin" gingen maken voor hem. Ach ja zullen ze denken, het houdt die gringo's van de straat. Na een week vonden we het mooi geweest. Wanda wilde haar kinderdroom als dierenverzorgster najagen dus zijn we begonnen bij een dieren-rehabilitatie-centrum, Arcas genaamd. Dus dan sta je ineens om half 7 's ochtends met je bezempje onder 41 schreeuwende en schijtende papagaaien te vegen. Lorre, Lorre, rot op met je Lorre, ik ben net wakker. Maar het werk was vernieuwend en meestal leuk om te doen. Het grootste gedeelte van de dierenpopulatie in het centrum bestaat uit verschillende soorten papagaaien, apen en herten. Daarnaast zijn er wat verdwaalde diersoorten zoals otters, katachtigen, een varken, andere vogelsoorten en knaagdieren met als hoogtepunt een echte jaguar. De meeste dieren zijn door de douane of politie in beslag genomen en de apen en scarlet macaws (soort gigantische rode papagaaien) zitten in een gafaseerd traject om terug de rimboe in te gaan. De taak van Niels was om deze mooie rode vogels te verzorgen en Wanda stond drie keer per dag tussen de groene papagaaien, de apen en de toekans. Op een van de laatste dagen dat we er waren ging een groep spidermonkeys naar een nieuwe grotere kooi. Deze rehabilitatiekooi was een gigantisch afgezet stuk bos waar ze de laatste fase voor hun vrijlating konden verblijven. In juni worden de spidermonkeys definitief terug in het bos geplaatst. Deze klus van het vangen, checken en markeren van de apen hebben we van dichtbij meegemaakt. Daarna hebben wij ze naar hun nieuwe onderkomen verplaatst en de hokken open gezet. Ik moet zeggen dat het een prachtig gezicht is om een aap voorzichtig uit zijn hokje te zien lopen en voor het eerst een boom ziet waar hij in kan klimmen zonder dat je ergens gaas in de nabije omtrek ziet. Dit alles werd ook op de voet gevolgd door Michael, een van de belangrijkste Nederlandse natuurfilmers die ook meewerkt aan “Die Nieuwe Wildernis”, de film over de Oostvaardersplassen die in september in de bios komt. Vanzelfsprekender wijs gaat het hierbij om een nieuw project en niet een onderdeel van de Oostvaardersplassenfilm. Na een week bij Arcas zat het er op voor ons.
Natuurlijk moesten we de ruines van Tikal nog zien die midden in de jungle in het noorden van Guatemala staan. Ongelovelijk als je bedenkt hoe daar 1500 jaar geleden, nog voor er ook maar een witte de boottocht naar dit continent had gemaakt, meer Maya mensen woonden dan in Londen. Na Tikal zijn we afgezakt naar Rio Dulce en Livingston waar we nu zijn. Hier loopt de “zoete rivier” uit in de Caribische zee en is er honderden jaren geleden per ongeluk door onze slavenhandelarende voorouders een zwarte enclave onstaan. We spreken 1675 als er een schip vol slaven uit West Afrika schipbreuk lijdt en de mensen toevlucht zoeken op het eiland waar ze aanspoelen in Honduras. Ze worden opgenomen in de lokale indiaanse cultuur en groeien langzaam uit tot een kolonie die leeft van vissen en kokosnoten. Nadien hebben ze nooit meer in gevangenschap geleefd en nooit hoeven werken voor de blanken (al moesten ze wel voor ons de lokale lekkernij van vis, zeevruchten en kokosnotenmelk in elkaar zetten). Gedurende de geschiedenis zijn ze enkele malen verplaatst door de machthebbers waardoor ze nu in kleinere gemeenschappen verspreid zijn over de Caribische kust en Livingston is een van die plekken. Nog steeds lijkt het vele malen meer op Afrika dan op Centraal Amerika. De taal, de gebruiken en de mensen deden Niels weer denken aan Ghana.
Dan hebben we weer eens een mooie anakdote, deze wederom weer echt waar.
Op een goede dag kwam er bij het dieren-rahabilitatie-centrum een jonge brulapin geheel in haar eentje, binnen wandelen. En niet zomaar een brulaap maar eentje met een identiteitstoornis want zij dacht en denkt nog steeds dat ze een witstaarthertje is. Ze klom in het hok van de herten, leeft voornamelijk op de grond en eet samen met de herten. Het hok is van gaas dus ze kan komen en gaan als ze wil maar madam ligt altijd tussen d'r vrienden. Het probleem is echter dat er ook sprake van moedergevoelens zijn. Meerdere malen is ze er al op betrapt dat ze een pasgeboren hertje onder de arm neemt en naar een "veilige plek" boven in de boom wil nemen. Iets te zwaar voor een brulaap, dus ze hebben al eens een gevallen hertje moeten laten inslapen. Ze leert er echter wel van want de laatste maanden zijn er geen reddingspogingen meer voorgevallen. Misschien dat er voor Wanda hier een mooie beroepsgerelateerde casus ligt...
Ok mensen, hiermee zijn we aan ons voorlaatste verhaaltje gekomen. Over een paar weken nog een en dan staan we 14 mei om half 4 weer op Nederlandsche bodem.
In de resterende tijd bij Chico Mendes hebben wij de fundering gelegd voor duizenden en duizenden nieuwe bomen. Nadat we houten bakken hadden getimmerd, hebben we verschillende soorten aarde en compost verzameld, de ideale grondmix bezaaid met de vele zaden van nieuwe cyprus-, en alyssebomen en bedekt met naalden van dennenbomen. Nadat we een prachtig hek hadden gemaakt om ons eigen tuintje zat ons project er op. Met een gerust hart kunnen we zeggen dat we de CO-2 uitstoot van onze vliegtickets hebben gecompenseerd. De famile gedag gezegd en vertrokken naar een nieuwe bestemming.
Noodgedwongen was die bestemming over de grens. Ons visum liep af en als je 72 uur uit het land bent kun je voor 4 euro een nieuw visum krijgen. Daarnaast is Mexico ook geen vervelende plek en kunnen we dat land ook weer afstrepen. Het was een soort vakantie voor ons. In vijf dagen hadden we luxe bussen, grote pizza's en drie toeristische hoogtepuntjes van Oost-Mexico. Via San Cristobal de Las Casas zijn we naar de Maya-ruines van Palenque gegaan. Om vanuit Palenque de blauw-water-wonderen van Misol Ha en Aqua Azul in onze zwembroek te ervaren. En het was er mooi... Minder mooi waren de rode mieren die de eerste nacht op de stoep van de cabaña bivakeerden. Terwijl Niels in het donker zat te worstelen met de sleutel en het slot, kropen de donderstenen ongemerkt tegen onze benen op. Blijkbaar hadden ze een soort afspraak om pas te gaan bijten als ze zich allemaal geinstaleerd hadden. Plotseling voelde het of ze met kleine naaltjes ons te lijf gingen, de rakkers..
Daarna maar weer snel naar Guatemala. Als we binnen een week terug waren hoefden we geen visakosten voor Mexico te betalen en we reizen met een budget hè. Een luxe bus naar de grens en een bootrit over de grens bracht ons terug naar het land van de 'mensen van mais'. We waren trouwens niet de enige die de grens overstak op dat moment. Toen ons bootje midden op de brede rivier was, zwom er net een aap naar de overkant. Hij ging wel netjes in de richting van de douane... Eenmaal aan de andere kant stond er een mooie rammelbus klaar. De goedlachse chauffeur was blij ons weer te zien en bij de eerste stop zat hij lekker aan de sterke drank. Het voelde alsof we weer thuis waren. Weg van de dure bussen, gezichten zonder glimlach en weg van de toeristen met rolkoffers die zo zwaar zijn dat je ze met twee man moet tillen. In Guatemala zijn we weer aan het werk gegaan. Ons nieuwe project had de inspirerende naam Buenas Cosas (Goede Dingen). Een Amerikaans/Guatemalees gezin heeft een vrijwillgersproject die de buurt helpt met van alles en nog wat. Omdat wij standvastig blijven weigeren met (zielige) kinderen te werken, hebben we groentetuintjes gemaakt. Weer een hele ervaring en het resultaat mocht er zijn. Gedurende de week hebben we twee hele tuinen aangelegd, inclusief een hek tegen de beesten en inclusief een dak tegen de onbarmhartig schijnende zon en de zware regenbuien. In de tuinen hebben we de zaden geplant voor paprika, tomaten, radijs, koriander en watermeloen. De trotse eigenaar van de eerste tuin weet na 5 keer uitleggen welke groentes er opkomen volgens mij nog steeds niet wat er staat en de eigenaar van tuin twee vond het hartstikke leuk dat we een "bloementuin" gingen maken voor hem. Ach ja zullen ze denken, het houdt die gringo's van de straat. Na een week vonden we het mooi geweest. Wanda wilde haar kinderdroom als dierenverzorgster najagen dus zijn we begonnen bij een dieren-rehabilitatie-centrum, Arcas genaamd. Dus dan sta je ineens om half 7 's ochtends met je bezempje onder 41 schreeuwende en schijtende papagaaien te vegen. Lorre, Lorre, rot op met je Lorre, ik ben net wakker. Maar het werk was vernieuwend en meestal leuk om te doen. Het grootste gedeelte van de dierenpopulatie in het centrum bestaat uit verschillende soorten papagaaien, apen en herten. Daarnaast zijn er wat verdwaalde diersoorten zoals otters, katachtigen, een varken, andere vogelsoorten en knaagdieren met als hoogtepunt een echte jaguar. De meeste dieren zijn door de douane of politie in beslag genomen en de apen en scarlet macaws (soort gigantische rode papagaaien) zitten in een gafaseerd traject om terug de rimboe in te gaan. De taak van Niels was om deze mooie rode vogels te verzorgen en Wanda stond drie keer per dag tussen de groene papagaaien, de apen en de toekans. Op een van de laatste dagen dat we er waren ging een groep spidermonkeys naar een nieuwe grotere kooi. Deze rehabilitatiekooi was een gigantisch afgezet stuk bos waar ze de laatste fase voor hun vrijlating konden verblijven. In juni worden de spidermonkeys definitief terug in het bos geplaatst. Deze klus van het vangen, checken en markeren van de apen hebben we van dichtbij meegemaakt. Daarna hebben wij ze naar hun nieuwe onderkomen verplaatst en de hokken open gezet. Ik moet zeggen dat het een prachtig gezicht is om een aap voorzichtig uit zijn hokje te zien lopen en voor het eerst een boom ziet waar hij in kan klimmen zonder dat je ergens gaas in de nabije omtrek ziet. Dit alles werd ook op de voet gevolgd door Michael, een van de belangrijkste Nederlandse natuurfilmers die ook meewerkt aan “Die Nieuwe Wildernis”, de film over de Oostvaardersplassen die in september in de bios komt. Vanzelfsprekender wijs gaat het hierbij om een nieuw project en niet een onderdeel van de Oostvaardersplassenfilm. Na een week bij Arcas zat het er op voor ons.
Natuurlijk moesten we de ruines van Tikal nog zien die midden in de jungle in het noorden van Guatemala staan. Ongelovelijk als je bedenkt hoe daar 1500 jaar geleden, nog voor er ook maar een witte de boottocht naar dit continent had gemaakt, meer Maya mensen woonden dan in Londen. Na Tikal zijn we afgezakt naar Rio Dulce en Livingston waar we nu zijn. Hier loopt de “zoete rivier” uit in de Caribische zee en is er honderden jaren geleden per ongeluk door onze slavenhandelarende voorouders een zwarte enclave onstaan. We spreken 1675 als er een schip vol slaven uit West Afrika schipbreuk lijdt en de mensen toevlucht zoeken op het eiland waar ze aanspoelen in Honduras. Ze worden opgenomen in de lokale indiaanse cultuur en groeien langzaam uit tot een kolonie die leeft van vissen en kokosnoten. Nadien hebben ze nooit meer in gevangenschap geleefd en nooit hoeven werken voor de blanken (al moesten ze wel voor ons de lokale lekkernij van vis, zeevruchten en kokosnotenmelk in elkaar zetten). Gedurende de geschiedenis zijn ze enkele malen verplaatst door de machthebbers waardoor ze nu in kleinere gemeenschappen verspreid zijn over de Caribische kust en Livingston is een van die plekken. Nog steeds lijkt het vele malen meer op Afrika dan op Centraal Amerika. De taal, de gebruiken en de mensen deden Niels weer denken aan Ghana.
Dan hebben we weer eens een mooie anakdote, deze wederom weer echt waar.
Op een goede dag kwam er bij het dieren-rahabilitatie-centrum een jonge brulapin geheel in haar eentje, binnen wandelen. En niet zomaar een brulaap maar eentje met een identiteitstoornis want zij dacht en denkt nog steeds dat ze een witstaarthertje is. Ze klom in het hok van de herten, leeft voornamelijk op de grond en eet samen met de herten. Het hok is van gaas dus ze kan komen en gaan als ze wil maar madam ligt altijd tussen d'r vrienden. Het probleem is echter dat er ook sprake van moedergevoelens zijn. Meerdere malen is ze er al op betrapt dat ze een pasgeboren hertje onder de arm neemt en naar een "veilige plek" boven in de boom wil nemen. Iets te zwaar voor een brulaap, dus ze hebben al eens een gevallen hertje moeten laten inslapen. Ze leert er echter wel van want de laatste maanden zijn er geen reddingspogingen meer voorgevallen. Misschien dat er voor Wanda hier een mooie beroepsgerelateerde casus ligt...
Ok mensen, hiermee zijn we aan ons voorlaatste verhaaltje gekomen. Over een paar weken nog een en dan staan we 14 mei om half 4 weer op Nederlandsche bodem.
-
15 April 2013 - 07:43
Jacoba:
Dank je wel voor alle mooie verslagen, heerlijk dat jullie zo genieten. Ook bij KJTC volop werk en ervaringsmomenten. Maar niet zo prachtig omschreven als door jullie. Wie weet tot dan, lieve groet J. -
15 April 2013 - 10:48
Mike,ilonka En Kids:
Ik zat net in de auto en moest aan jullie denken. En ja hoor er is weer een geweldig maar voornamelijk ook vermakelijk verslag van jullie. Elke keer wanneer ik jullie verslag lees heb ik het gevoel dat ik een beetje meegenomen wordt in jullie geweldige belevenissen. Wat doen jullie het toch goed!!! Wat een rijkdom aan onvergetelijke indrukken. -
15 April 2013 - 11:40
Arne:
Wederom een prachtig verslag!Vooral die anekdotes tussendoor maken het een waar leesfestijn. En ook erg mooie foto's. 14 mei komt nu wel heel dichtbij. Nog maar een maandje! Geniet er nog even goed van. Hoorde van ma dat jullie gisteren op Skype waren maar toen ik keek, waren jullie alweer weg. Misschien deze week een keer? X
-
15 April 2013 - 13:09
Sonja:
Wat een supermooi verslag weer en wat is dat jaar snel gegaan joh, niet te geloven dat jullie over een maandje alweer terug zijn (al moet ik wel zeggen dat ik al vanaf september de dagen in mijn agenda aan het afstrepen ben ;)) Niet te geloven wat jullie in een jaar allemaal meegemaakt en beleefd zijn. Nog 29 dagen en dan komen jullie zowel blut als (ver)rijk(t) terug :) Ik kan niet wachten iniedergeval, maar voor jullie; geniet nog maar even en doe alles wat jullie nog willen doen om jullie reis compleet te maken!
Heel veel liefs X
Sonja -
15 April 2013 - 14:08
Lotte:
Ja ja. Ik herken de hand van Niels.
Toch wederom weer met plezier gelezen. Lekker bezig, ga zo door, en tot heul gauw! Heuj! Xx -
15 April 2013 - 17:12
Martine:
Jeetje wat een verhaal en wat doen jullie goed werk! Kijk uit naar jullie laatste verhaal en stiekem al een beetje naar jullie thuiskomst.Enjoy!! xx -
15 April 2013 - 19:26
Judith:
Voorlaatste verhaal! Whaaa..... Ik geniet van jullie verhalen maar vind het nog leuker om jullie in het echt te horen :) hoop dat jullie met je hoofdjes in za zitten en niet denken die apen zie ik nooit weer. Ach dan heb je ons nog hihihi
Dikk knuffel -
16 April 2013 - 09:38
Tanta Lin:
hey lieverds,
superleuk avontuur weer en ik zie Wanda al zo tussen de dieren staan te glunderen. Nnu ff met oma de foto's bekijken en de dagen aftellen dat jullie er weer zijn. Jammer voor jullie maar fijn voor ons ;)
De wiko babbat staat dan klaar!
XXX Tante Lin en Oma -
18 April 2013 - 15:47
Tim:
Ha maatjes!
Fijn dat het gelukt is om ook lekker wat met dieren bezig te zijn. Prachtige foto's van de beesten, maar oh oh oh... waarom is het schattige hondje niet in het verhaal opgenomen. Op de foto met Nelis in hangmat ligt de pup. Wat een engel! Ik zou graag het hondje en baby Ocelot mee naar huis genomen zien worden. Kaar, Anna en ik zorgen er wel voor, is helemaal afgedekt.
14 mei...mooi man! Nederland komt langzamerhand ook steeds meer in de zonstand om ervoor te zorgen dat de overgang voor jullie niet te groot is. EN..... we zijn zover. Anna zegt bij je foto eindelijk 'Nelis' (voor de lezers die mij niet kennen, mijn dochter is anderhalf en we hebben keihard geoefend). Het is wel pas twee keer gelukt, maar hopelijk treffen we je op een goed moment.
Luitjes geniet nog even. Maar niet te lang, want het IT in Groningen sluipt dichterbij. Ik denk dat we geen wedstrijd spelen, want we hebben veel te veel tijd nodig om bij te praten.
Enjoy!
Groet,
Tim
-
18 April 2013 - 19:18
Nadet:
Weer heerlijk genoten van jullie lekker lang verhaal.
Als iedereen in de wereld een niet geplande gebeurtenis in je leven zo zou kunnen oplossen
(Even flink je hart luchten en daarna met een gezamenlijke maaltijd)
dan zouden er minder oorlogen en ruzies zijn.
We kunnen op allerlei gebied nog veel leren van andere culturen.
Wat hebben jullie veel gezien en geleerd van alle mensen en landen.
Geniet van de laatste weken ene ja hoor het is eindelijk Lente geworden in Nederland.
Veel groeten kus Nadet
-
18 April 2013 - 19:36
Stefan:
Geniet nog even van de laatste weken en dan heten we jullie in mei weer van harte welkom in Nederland.
Liefs Stefan -
26 April 2013 - 09:14
Rubinho:
Een beetje laat maar daarom niet minder oprecht; wat fijn om dit verhaal op de vrijdagochtend nog eens rustig door te lezen. Ik verwacht nog 1 mooi verhaal en dan gaan we alles in het echt nog eens terug halen. Zolang niemand die aap ook een keer een spiegel voorhoudt, weet zij natuurlijk ook niet in wat voor lichaam ze gevangen zit. Tot snel broer en schoonzusje!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
