Panama
Blijf op de hoogte en volg Wanda en Niels
11 Januari 2013 | Costa Rica, San José
Omdat we in Panama een paar dagen op de ons bezoekende ouders van Niels moesten wachten, hadden we ineens zeeen van tijd. Twee zeeen om precies te zijn. Aan de ene kant de Pacific en aan de andere kant de Caribbean. Als je met mooi weer op de hoogste berg van het land staat kun je ze allebei zien. Wij zaten in Panama City in een echt backpackers hostel in het oude historische gedeelte met alleen uitzicht op de Pacific. Elke ochtend vers gebakken bananenpannekoeken (hoezo verstopt) en elke avond een verse film in de bioscoopzaal. Deze bezigheden wisselden we af met een wandeling door een van de nationale parken of een bezoek aan de lokale visboer voor een garnalencocktail. Na vijf dagen was het zover, twee uurtjes op het vliegveld wachten en toen kwamen twee fitte vijftigplussers met hun backpacks en tas met cadeautjes door de douane. Om ze direct onder te dompelen in de Panamese cultuur zijn we in een overvolle locale bus gestapt met keiharde salsa-discomuziek. Eenmaal in het hostel ging de wijn open en kwamen onze wensen in de vorm van echte Hollandse kaas, een nieuw zakmes en een prachtig fotoboekje direct uit.
Samen hebben we het Panamakanaal en de oude stad bezocht waarna we een bus naar El Valle namen. In dit fraaie valleidorpje hebben we vooral onze wandelschoenen gedragen om beide oudjes over de bergen te begeleiden. Als een jong gazellekoppel liepen ze voor, naast en achter ons. 's Avonds kwam de rum-cola, rode wijn en het pakje kaarten tevoorschijn om de dag af te sluiten. Zo hebben we ons door de kerstdagen gemanouvreerd. Op eerste kerstdag wilden we op een goede plek ons kerstdiner nuttigen dus hadden we een reservering bij het duurste restaurant van de stad. In ons beste kloffie en met de haartjes gekamd gingen we die avond op pad om voor een dichte deur uit te komen. Blijkbaar wilden de mensen van het restaurant ook zelf aan het kerstdiner en hadden ze de tent gesloten. Het kan verkeren. Vanuit El Valle zijn we op zoek gegaan naar de kust. Na een aantal bussen en een watertaxi kwamen we aan op Boca Brava aan de pacifische kust. Een eiland vol brulapen die ons 's ochtends wekten, kleine strandjes en veel privehuizen waardoor onze ontdekkingsreizen beperkt werden. Zelfs Mel Gibson schijnt er een optrekje te hebben omdat de wateren rondom het eiland bekend staan als de beste te wereld om de grote sportvissen zoals tonijn, barracuda en marlijn te bevissen. Mel hebben we niet gezien en de grote vissen eigenlijk ook niet omdat zo'n boottochtje zelfs met het aanvullend budget van pa en ma financieel niet haalbaar was. De enige vissen die we zagen waren de perfect gebakken zeebaarsen naast de pikante yucafrieten.
Van de ene bocas zijn we naar de andere bocas gegaan aan de carribische kant van Panama. In Bocas del Toro zaten we op een fraaie plek buiten het dorp waar de gigantische golven kapotsloegen op de rotsen onder ons raam. Aan de achterkant begon de jungle waar de apen door de bomen slingeren, luipaarden rondsluipen en Sid de Sloth met zijn familie in de bomen hing. Dat is trouwens wel ons nieuwe favoriete dier geworden. Heerlijke dieren die er uitzien alsof ze constant stoned zijn. Nadat we een mooie jungletocht met een gids hadden gedaan zagen we onderweg nog een glimp van een lui paard. Fantastisch..
Op oudjaarsavond zijn we de stad in gegaan om met de honderden backpackers en surfdudes de jaarwisseling af te wachten. Rond 12 uur (niemand wist precies hoe laat het was) ging er voor duizende dollars aan siervuurwerk de lucht in en stonden wij met een zere nek te dansen op de openluchtdiscomuziek uit een setje boxen. Gelukkig nieuwjaar allemaal.
De laatste dag hebben we ons alle vijf op mountainbikes gehesen om het hele eiland rond te trappen naar een strandje met zeesterren waar we wilden snorkelen. Veel was er niet te snorkelen, naja er was wel te snorkelen maar je zag naast de enkele zeester alleen wit zand onder een blauwe zee.. je kunt niet alles hebben.Vanuit Bocas del Toro zijn we naar een junglelodge gegaan waar we onze basislevensstandaard weer uit de kast moesten halen. De luxe van de plekken hiervoor was even weg, en omdat we op een berghelling zaten stond er een lekker briesje. In de dorm (gedeelde slaapkamer) waar wij sliepen waren er nog 20 anderen. Gelukkig hadden we voor pa en ma een privekamer geregeld maar bij ons was het luidruchtig. Veel Amerikanen die snurkten en dames die dronken de kamer binnenkwamen. Nadat na een paar keer vragen of het licht uitkon de dames na 30 minuten nog steeds lallend door een volverlichte kamer stampten, ontsnapte een gefrustreerde kreet in perfect engels: "you with your big face, shut the fuck up, we are trying to sleep.." Het was ineens muisstil. Zelfs Niels, die de volzin produceerde, was onder de indruk en kon de slaap vatten. De laatste dag van ons verblijf in de junglelodge met de illustere naam Lost and Found, hebben we een treasurehunt gedaan. Na veel spoorzoeken, een zware klimtocht en raadsels oplossen hadden we de oplossing en kregen we een fles wijn als beloning. We voelden ons weer allemaal een kindje van 9 op het piratenverjaardagsfeestje van een vriendje uit de klas. De volgende ochtend zijn we via de hotsprings naar Boquete gegaan. De stad van de eeuwige lente in de vallei van bloemen. Zoiets moet wel goed zijn. We hadden alleen geen reservering en dat bleek met vijf man nogal een probleem te zijn. Na anderhalf uur in en uit accomodaties lopen hadden we nog niks. Alles zat afgeladen vol en nergens was een plaatsje in de herberg. Maar het bleek maar weer dat als de nood het hoogst is, de redding ook nabij is. Wanda ging terug naar de eerste plek waar we hadden aangeklopt en melde met een treurige blik dat we niets hadden gevonden. De eigenaar van het hostel dacht diep na en vertelde toen dat hij net een nieuw appartement had gekocht en waar hij nog niet naartoe verhuisd was. Voor 70 dollar mochten we daar overnachten en hij wilde ons wel even brengen. Stonden we ineens midden in het centrum in een appartement van 100m2 met twee badkamers, een balkon van 20 meter waarin alles voorhanden was. Moeders riep meteen dat ze hier niet meer weg wilde en zo kwam het dat we vier nachten lang de beste plek van Boquete hadden voor de prijs van een gemeenschappelijke slaapzaal. Na 4 luxe nachten en een paar leuke activiteiten hebben we ze terug naar Panama City gestuurd. Hun tijd hier zat erop en wij zijn door naar Costa Rica.
Samen hebben we het Panamakanaal en de oude stad bezocht waarna we een bus naar El Valle namen. In dit fraaie valleidorpje hebben we vooral onze wandelschoenen gedragen om beide oudjes over de bergen te begeleiden. Als een jong gazellekoppel liepen ze voor, naast en achter ons. 's Avonds kwam de rum-cola, rode wijn en het pakje kaarten tevoorschijn om de dag af te sluiten. Zo hebben we ons door de kerstdagen gemanouvreerd. Op eerste kerstdag wilden we op een goede plek ons kerstdiner nuttigen dus hadden we een reservering bij het duurste restaurant van de stad. In ons beste kloffie en met de haartjes gekamd gingen we die avond op pad om voor een dichte deur uit te komen. Blijkbaar wilden de mensen van het restaurant ook zelf aan het kerstdiner en hadden ze de tent gesloten. Het kan verkeren. Vanuit El Valle zijn we op zoek gegaan naar de kust. Na een aantal bussen en een watertaxi kwamen we aan op Boca Brava aan de pacifische kust. Een eiland vol brulapen die ons 's ochtends wekten, kleine strandjes en veel privehuizen waardoor onze ontdekkingsreizen beperkt werden. Zelfs Mel Gibson schijnt er een optrekje te hebben omdat de wateren rondom het eiland bekend staan als de beste te wereld om de grote sportvissen zoals tonijn, barracuda en marlijn te bevissen. Mel hebben we niet gezien en de grote vissen eigenlijk ook niet omdat zo'n boottochtje zelfs met het aanvullend budget van pa en ma financieel niet haalbaar was. De enige vissen die we zagen waren de perfect gebakken zeebaarsen naast de pikante yucafrieten.
Van de ene bocas zijn we naar de andere bocas gegaan aan de carribische kant van Panama. In Bocas del Toro zaten we op een fraaie plek buiten het dorp waar de gigantische golven kapotsloegen op de rotsen onder ons raam. Aan de achterkant begon de jungle waar de apen door de bomen slingeren, luipaarden rondsluipen en Sid de Sloth met zijn familie in de bomen hing. Dat is trouwens wel ons nieuwe favoriete dier geworden. Heerlijke dieren die er uitzien alsof ze constant stoned zijn. Nadat we een mooie jungletocht met een gids hadden gedaan zagen we onderweg nog een glimp van een lui paard. Fantastisch..
Op oudjaarsavond zijn we de stad in gegaan om met de honderden backpackers en surfdudes de jaarwisseling af te wachten. Rond 12 uur (niemand wist precies hoe laat het was) ging er voor duizende dollars aan siervuurwerk de lucht in en stonden wij met een zere nek te dansen op de openluchtdiscomuziek uit een setje boxen. Gelukkig nieuwjaar allemaal.
De laatste dag hebben we ons alle vijf op mountainbikes gehesen om het hele eiland rond te trappen naar een strandje met zeesterren waar we wilden snorkelen. Veel was er niet te snorkelen, naja er was wel te snorkelen maar je zag naast de enkele zeester alleen wit zand onder een blauwe zee.. je kunt niet alles hebben.Vanuit Bocas del Toro zijn we naar een junglelodge gegaan waar we onze basislevensstandaard weer uit de kast moesten halen. De luxe van de plekken hiervoor was even weg, en omdat we op een berghelling zaten stond er een lekker briesje. In de dorm (gedeelde slaapkamer) waar wij sliepen waren er nog 20 anderen. Gelukkig hadden we voor pa en ma een privekamer geregeld maar bij ons was het luidruchtig. Veel Amerikanen die snurkten en dames die dronken de kamer binnenkwamen. Nadat na een paar keer vragen of het licht uitkon de dames na 30 minuten nog steeds lallend door een volverlichte kamer stampten, ontsnapte een gefrustreerde kreet in perfect engels: "you with your big face, shut the fuck up, we are trying to sleep.." Het was ineens muisstil. Zelfs Niels, die de volzin produceerde, was onder de indruk en kon de slaap vatten. De laatste dag van ons verblijf in de junglelodge met de illustere naam Lost and Found, hebben we een treasurehunt gedaan. Na veel spoorzoeken, een zware klimtocht en raadsels oplossen hadden we de oplossing en kregen we een fles wijn als beloning. We voelden ons weer allemaal een kindje van 9 op het piratenverjaardagsfeestje van een vriendje uit de klas. De volgende ochtend zijn we via de hotsprings naar Boquete gegaan. De stad van de eeuwige lente in de vallei van bloemen. Zoiets moet wel goed zijn. We hadden alleen geen reservering en dat bleek met vijf man nogal een probleem te zijn. Na anderhalf uur in en uit accomodaties lopen hadden we nog niks. Alles zat afgeladen vol en nergens was een plaatsje in de herberg. Maar het bleek maar weer dat als de nood het hoogst is, de redding ook nabij is. Wanda ging terug naar de eerste plek waar we hadden aangeklopt en melde met een treurige blik dat we niets hadden gevonden. De eigenaar van het hostel dacht diep na en vertelde toen dat hij net een nieuw appartement had gekocht en waar hij nog niet naartoe verhuisd was. Voor 70 dollar mochten we daar overnachten en hij wilde ons wel even brengen. Stonden we ineens midden in het centrum in een appartement van 100m2 met twee badkamers, een balkon van 20 meter waarin alles voorhanden was. Moeders riep meteen dat ze hier niet meer weg wilde en zo kwam het dat we vier nachten lang de beste plek van Boquete hadden voor de prijs van een gemeenschappelijke slaapzaal. Na 4 luxe nachten en een paar leuke activiteiten hebben we ze terug naar Panama City gestuurd. Hun tijd hier zat erop en wij zijn door naar Costa Rica.
-
11 Januari 2013 - 19:33
Judith:
Ik zat er alweer op te wachten. Jullie prachtige verhalen vervelen absoluut niet. Het is feest om het te lezen!! Op de bank alsof de de apen het strand het zonnetje allemaal in de woonkamer zijn. Geniet van jullie nieuwe bestemming!! Lekker dansen :)
Liefs -
11 Januari 2013 - 19:47
Tante Lin:
Hey lieverds,
een heel erg gelukkig nieuwjaar. ik was toch wel een btje heeeel erg jaloers op de ouders van Niels. Wat gaaf dat jullie elkaar ontmoet hebben en het zo leuk gehad hebben. en ja tegen Wanda's zielige koppie kan niemand nee zeggen. Geniet nog ff, want ik kan de dagen voor mijn gevoel nu aftellen.
Dikke kuzz tante Lin -
11 Januari 2013 - 20:26
Frits En Shirley:
Hoi lieverds,
Wat is het toch leuk om jullie verhalen te lezen. Fantastisch dat jullie met z'n vijven nog zoveel hebben ondernomen. We hebben de foto's op dropbox ook gezien waardoor we kunnen mee genieten van de mooie plekken, dieren, bloemen en natuurlijk jullie stralende gezichten.
Fijn dat jullie Nieuwjaar zo goed is begonnen!
Blijf genieten en tot skype!
Dikke knuffels van ons -
11 Januari 2013 - 23:19
Sonja:
Wat mooi weer wat jullie allemaal meemaken en zal ook wel weer wennen zijn zonder hans en diny, volgens mij hebben jullie een topvakantie gehad met zn vijfen ben wel een beetje jaloers hoor! Wij kunnen na dit weekend waarschijnlijk weer de schaatsen uit het vet halen dus zo zie je maar weer hoe groot het contrast is haha! Hopelijk spreek ik jullie nog dit weekend! Liefs!!!xxxx -
12 Januari 2013 - 16:42
Carina:
Leuk om weer wat van jullie te horen! Ik hoor dat het leven goed was voor jullie met z'n allen bij elkaar in Panama. Van bananenpannekoekjes tot cola-rum, heerlijk. Hopelijk hebben jullie weer even genoeg familie vitamientjes gehad om nog een half jaartje door te reizen.
Eén zin blijft in mijn hoofd rond spoken: "you with your big face, shut the fuck up, we are trying to sleep..". Daar had ik echt bij willen zijn. Ik hoor het je zo zeggen Niels, een beetje in het rijtje van opstandig de broek laten zakken op het voetbalveld bij een onterechte rode kaart. Maar als jij dat doet, is het een zeer terechte actie.
Lieve Niels en Wan, al het goeds voor jullie voor het nieuwe jaar met mooie nieuwe bestemmingen!
x Carien -
12 Januari 2013 - 20:12
Stefan :
Dag Nielsus en Wan,
Toch jammer dat Mel niet gespot is. Wat een briljante avonturen weer en idd, het shut the fuck up verhaal geproduceerd door Niels is werkelijkwaar geniaal. Het lijkt me overigens bijzonder om op oudejaarsavond met een bak aan mensen af te tellen terwijl niemand een idee heeft van de exacte tijd.
Veel liefde en avontuur gewenst!
Xx
-
13 Januari 2013 - 16:38
Ettie:
Weer een mooi verhaal. Ben benieuwd naar Costa Ricardo. Volgens mij is Petra daar ook geweest. Heel veel plezier.
Veel liefs Ettie en gert -
14 Januari 2013 - 16:17
:
Klinkt weer super allemaal!! Heerlijk om te lezen:-) veel plezier in costa rica!
Xus
Ps: de enige luipaarden die Ems en ik zien zijn heel luie paarden.... -
14 Januari 2013 - 21:27
Thijs:
Mooie uitspraak Niels! hoe vaak had je hem in je hoofd al door genomen!? haha
Zijn dronken Amerikaanse vrouwen trouwens hetzelfde als dronken Engelse? zo ja--> foto's! ;-D
Bedankt voor de koffie die jullie mee gegeven hadden aan Hans en Dinny. -
16 Januari 2013 - 20:48
Rubinho:
Mooi mooi mooi! Ik heb het even voor me uitgesteld maar daarom knalt het verhaal nog beter binnen. Heb de enthousiaste verhalen van pa en ma al gehoord. Panama lijkt me een heerlijk land, heb je zelf de hengel al gepakt Nelis? Wij vertrekken vrijdag richting de sneeuw, en die valt met bakken.. We spreken elkaar! -
17 Januari 2013 - 16:03
Tim:
Schoonheden!!!
Het maakt me vaak niet uit wie het reisverhaal deze maand weer schrijft, ze zijn stuk voor stuk parels in een zee met weinig zeesterren en grote vissen... Wat een pracht verhaal!
Gedurende het verhaal dacht ik even dat dit het verhaal der dieptepunten zou gaan worden: geen boottocht, geen Mel Gibson (for fuck sake, wees blij. Die man heeft in het echte leven meer klappen aan Oekrainse prostituees uitgedeeld dan aan criminelen in Lethal Weapon 1 t/m 14), geen nachtrust, geen vertrouwen, geen hoop, geen klok op Nederland 1 om terug te tellen van 60 naar 0.... Wat een drama!
Maar toen kwam daar, voor mij de ommekeer, de treasurehunt... Ohohohoh, wat ben ik jaloers zeg. Niet op het mooie weer, niet op het bijna zien van Mel Gibson, niet op het missen van Nelis' uitspanning van assertiviteit (Als ik mijn ogen sluit, zie ik hem sowieso de opmerking live maken. Compleet terecht overigens... als ik niet beter gelezen had, dacht ik dat op jullie slaapkamer Sid the Sluth voorbijkwam ipv de schattige luiaard, niet te verwarren met een lui paard, wat het waarschijnlijk de dag erop wel weer was)... Nee, ik ben stinkend jaloers op de mogelijkheid om middels lianen over rivieren gevuld met piranha's te stuiven, om over wankelige touwbruggen met ontbrekende tredes te balanceren, om van een eigenlijk-niet-te-overleven waterval te moeten springen en een man tot luiaard gevecht te winnen om vervolgens... daar in die diepe, donkere grot... verglicht door een heldere zonnestraal... een heerlijke fles AH Huiswijn te vinden. DAT is pas treasurehunting!!! It's not the prize you find, it's all about the adventures that leads you there', zei good old Steve Irwin. Onwijs jaloers. Heb het thuis ook uitgeprobeerd, maar helaas kwam ik niet verder dan de bergingkast met dezelfde AH Huiswijn. Heb daarvoor echter wel één van de katten af moeten schudden, dus dat was ook nog een flink gevecht.
Zo, nu ik dat kwijt ben, kan ik jullie weer bijpraten over Nederland. Er heerst een griepepidemie. Vroeger dan normaal (doorgaans in maart) hebben ruim 100 mensen per 100.000 (dan schijn je over een epidemie te mogen spreken) last van rillerigheid, spierpijn, nekpijn en koorts. Koorts?!? Fuck de griepepidemie!!! Het vriest buiten, zelfs overdag, dus er heerst een hele andere koorts.... ja hoor, de Eleven City Fever. De media smult ervan, Piet Paulusma zegt dat het nog wel even duurt want in zijn achtertuin staat immers pas 2,5cm ijs en jullie weten als Piet het zegt, is het sowieso waar. De ijsmeesters van de Eleven Cities (wie heeft dit eigenlijk bedacht, elf steden... ik noem Bolsward, IJst, Stavoren, Hindeloopen... niet bepaald de mertropolen der aarde. Stel dat het echt langs elf steden zou lopen: Amsterdam, Brussel, Parijs, maar ook Rio de Janeiro, New York, Sidney en New Dehli... dat zou een verdomd lange toch geworden zijn) hebben aangegeven dat de natuur zelf zal bepalen of de tocht zal plaatsvinden. Iedereen wacht vol spanning af of Erben Wennemars weer bij DWDD zal verschijnen vanavond. Dit lijkt zekerder dan de doorgang van de Elfgehuchtentocht zelf.
Kanjers, kom alsjeblieft heelhuids weer thuis, maar geniet wel volop van Costa Rica en al het moois dat nog komen gaat!
Liefs,
Tim -
17 Januari 2013 - 21:48
Arne:
Wat Tim zegt. Wederom een prachtig verhaal (puik werk Wanda!) en dito foto's! Heb van pa en ma al gehoord hoe leuk zij het hebben ervaren. Goed om te lezen dat jullie er net zo over denken. Geniet in het geboorteland van Bryan Ruiz! Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
