India 12 dagen solo

Nadat Wanda bij het klooster afgeleverd was voor een tiendaagse retraite, is Niels weer de Himalaya ingegaan. Na de Chineze en de Nepalese kant te hebben gezien was het nu tijd voor de Indiase Himalaya. Met behulp van een locale gids, die ook het eten en onderdak regelde in zijn dorpje, ging het bergopwaarts. 10 uur later en met goeie spierpijn stonden we weer beneden. Het lichaam was niet meer gewend aan zulke afstanden op en af de berg maar het was een mooie tocht langs de een na hoogste berg van India. Daarna ging de eenzame reis van Niels door naar Rishikesh. Deze stad is de zelf benoemde hoofdstad van het spiritualisme. Sinds de Beatles hier in de jaren 60 zijn neergestreken om te mediteren en hier 'The White Album' hebben geschreven, wordt de stad overspoeld met mensen die hier mediteren en yoga beoefenen. Vooraf had ik weinig interesse in de spirituele kant van de stad maar uiteindelijk heb ook ik een yogalesje gehad. Een Franse homofiele yogaleraar en vriendin van hem namen me op sleeptouw. Ik dacht dat het niet zo moeilijk kon zijn maar het is toch iets anders dan wat rek en strekoefeningen. De yogaleraar met zijn lange baard en witte gewaad had al snel door dat ik een beginneling was. Terwijl de andere 50 mannen en vrouwen in wijde broeken en zachte stemmen de ene naar de andere onmogelijk oefening maakten, kwam de leraar bij elke oefening even langs om te corrigeren. Het enige wat me goed afging was het fixeren op een object voor me (de bilpartij van een jonge dame) en het afsluitende onderdeel waarbij we op onze rug moesten liggen en aan niets moesten denken.
De overige dagen heb ik lekker rustig aan gedaan, veel tussen de zwevende toeristen van Rishikesh gezworven. Het is overigens een hele prettig en warm soort toerist die je daar tegenkomt. Veel mensen verblijven daar voor een langere tijd en je bent overal erg welkom. Een van de laatste avonden heb ik een kookles gehad van een Indiase dame. Dus mochten jullie Indiaas willen leren koken dan is er voor 55 euro vanaf mei 2013 een workshop beschikbaar in het Kookatelier onder de bezielende leiding van een nieuwe kok...

Op 30 oktober heeft Wanda deelgenomen aan een 10-daagse Vipassana cursus. Vipassana betekent, zien zoals het werkelijk is. In die 10 dagen leerde ik 3 meditatietechnieken om uiteindelijk "the art of living" onder de knie te krijgen. 2500 jaar geleden heeft Boeddha het pad der verlichting ontdekt, waardoor hij op z'n 35ste werd verlicht van ellende en negativiteit en een onbaatzuchtig leven heeft kunnen leiden totdat hij op 80 jarige leeftijd overleed. Z'n leven heeft hij gewijd aan het onderwijzen/doorgeven van deze kunstvorm zodat anderen zich konden bevrijden uit hun eigen misere. Inmiddels zijn er veel afgeleiden, ook onder de Boedhisten, maar is de pure vorm van deze leer 2500 jaar bewaard gebleven in Burma. Inmiddels heeft Vipassana ook z'n weg weer terug gevonden naar z'n land van herkomst, waardoor ook ik de gelegenheid krijg om hier in India de vruchten van te plukken. Voordat ik kon deelnemen moest ik ondertekenen dat ik 10 dagen zou blijven en me aan de volgende regels zou houden: niet praten, zingen, dansen, oefeningen, sporten, schrijven, lezen, muziek luisteren, geen oogcontact en ik mocht niet van het terrein af. Daarnaast werd ik geacht me aan een pittig dagschema te houden dat bestond uit: 4.00 opstaan, 10 a 11 uur per dag mediteren, een avondcursus, 2 maaltijden per dag met de laatste maaltijd om 11.00 's ochtends en om 21:30 gingen de lichten uit.

Mijn beweegreden om deel te nemen was nou niet bepaald dat ik het na 6 maanden reizen nodig had om uit m'n misere getrokken te worden. Ik was vooral benieuwd wat 10 dagen afzondering met mij zou doen, of ik nog iets onbekends aan mezelf zou ontdekken. Daarnaast wilde ik graag beter leren mediteren, omdat meditatie mij in het verleden wel vaker soelaas heeft geboden in stress situaties en in het leren loslaten. Dat leken mij wel handige tools voor als ik weer terug zou zijn in Nederland. Tot slot vond ik het professioneel ook interessant.

Mijn ervaring:
De ashram bevindt zich in de bergen, 45 minuten rijden van Dehradun af, in het noorden van India. Onderweg naar de ashram leer ik mijn medestudenten kennen terwijl de zenuwen gestaag toenemen. Bij aankomst lever ik mijn waardevolle spullen in en de spullen die me mogelijk zouden kunnen afleiden (ipod, boeken, foto's, telefoon, etc). Uiteindelijk bleken mijn waardevolle spulken hier aan gelijk te staan. Vijf minuten voordat de 'noble silence' inging kwam mn kamergenootje verhit binnen. Een jonge Zuid-Afrikaanse dame versierd met tattoes, piercings en dreadlocks. Haar beweegreden was dat ze hoopte een klein beetje gelukkiger te worden. Onze kamer was 3 bed breed en 1 bed lang. Het bed was knoeperds hard. De gezamenlijke douche was de welbekende bucketshower. Die ik na een grondige inspectie voor 10 dagen had afgezworen.

De volgende dag werden we om 4:00 wakker gebeld en zat ik om 4:30 in lotushouding te mediteren. Wat voornamelijk inhield dat ik probeerde niet in slaap te vallen. Daarnaast was ik druk met een zittende houding te vinden die wat minder oncomfortabel was (die bestaat overigens niet) en probeerde ik me niet te storen aan de schetende, boerende Indiase medestudenten. Ik behoorde trouwens tot de 'new students' en dat klonk me als muziek in de oren. Over muziek gesproken, de meditatiesessies luidde onze goeroe in middels het zingen van mantras. De eerste keer dat ik dit hoorde lukte het mij nog net om een lach te onderdrukken, de languitgerekte laatste woorden leken wel een soort kreun van een monster uit een slechte science-fiction. Maar goed, alles went en na een aantal sessies kon ik mij dankzij het chanten beter concentreren. Ook werd de meditatie afgesloten met onze chantende goeroe, dit varieerde van 5 min tot 45 min. Vooral na 2 uur in een verkrampte lotus te zitten, was dit chanten een verademing, tenzij het onverhoopt langer duurde dan 5 minuten.... De opdracht van de eerste dag was om alleen te letten op je neusademhaling en je gedachten niet de vrije loop te laten. Na 10 uur meditatie was ik wijzer geworden dat de vloedgolf aan gedachten nog groter was dan gedacht en dat het echt geen pretje is om op je neusademhaling te letten wanneer er zo'n 30 menselijke uitlaatgassen de lucht in vliegen. Tijdens de avondcursus raakte ik nog meer verward. Het is de bedoeling dat ik het pad zelf ontdek middels mijn eigen ervaring en dat het mij niet voorgeschoteld gaat worden. Waar ik gedurende mijn verblijf achter kwam is dat het pad 'Dhamma' bestaat uit 3 onderdelen:
1. Sila: moraliteit. Niet doden, liegen, stelen, drugs/alcohol en geen seksueel grensoverschrijdend gedrag.
2. Sammadi: mastery of the mind, dmv neusademhaling.
3. Panna: wijsheid. D.m.v. eigen sensaties, evaringen en de wijsheid van Anithieu (impermanence).

De eerste dag was het moeilijkst en zorgde voor veel verwarring en onzekerheid. M'n kamergenootje schreeuwde in haar slaap en ik besefte me dat ik waarschijnlijk niet de enige zou zijn met deze gevoelens.
Door de techniek goed toe te passen worden je hersenen/geest scherper en komen de waarnemingen van je zintuigen meer binnen. Hierdoor moest ik mijn backpackers standaard ten aanzien van mijn hygiene herzien en de optie 'bucketshower' in overweging nemen. En daar zat ik dan op dag twee met mn emmertje lauw water op de koude tegeltjes. Ik waande mij weer 5 jaar oud.
Na een aantal dagen voelde ik me steeds stabieler, wijzer en kon ik inderdaad m'n gedachtes beter onder controle houden. Aangezien gedachtes en gevoelens hand in hand gaan, lukte het mij enigzins om de pijn in m'n rug, schouders en benen te doorstaan waardoor ik op dag 4 onbewogen een uur in de lotushouding kon zitten. Dit werd uitgebreid tot drie uur. Aangezien het mediteren best vermoeiend is en de temperatuur akelig koud is in de ochtend en avond, was ik tijdens de tweedagelijkse rustmomenten opgerold in mn bed te vinden om vervolgens gewikkeld in een deken aan de volgende ronde te beginnen.
Veel bewondering heb ik dan ook voor de vrijwilligers (sommige 70+) die 12 uur lang mediteren en tussen de meditatiesessies door voor ons koken of boodschappen doen. Elke dag staan ze om 4:00 op en faciliteren ze de studenten, zodat wij kunnen profiteren van de minimaal 2500 jaar oude wijsheden. Het is in ieder geval wat mij betreft hetgeen wat het dichtste bij altruisme in de buurt komt. Het eten, de faciliteiten en de cursus zijn gratis en worden gefinancierd middels donaties van oud studenten, die zelf baat hebben gehad bij deze cursus en ook anderen de mogelijkheid willen bieden. Inmiddels wordt deze cursus door de goeroe S.N. Goenka ook gegeven in gevangenissen, met verbluffende resultaten.
Ondanks dat ik er veel van geleerd heb zou een levenslange toewijding voor mij iets teveel van het goede zijn, geheel verlicht zou ik dus niet worden, maar het pad weet ik inmiddels te vinden.

Ps: wat wel bijzonder is dat ik dacht het Boedhisme inmiddels wel gezien te hebben. De Mongoolse gers staan vol met prayerweels, uit de Mongoolse vlaktes herrijzen mooie stupas, de tempels worden gevuld met het chanten van de monniken, samen met 3 Boedhistische nonnen hebben wij het pelgrimspad gelopen in China en in Nepal worden de heilige bergen geeerd d.m.v. prayerflags. Toch blijkt de leer van Boedha niets met het 'geloof' op die manier te maken te hebben, het gaat mijns inziens om het erkennen van je eigen aandeel en verantwoordelijkheid richting jezelf en de maatschappij. Het is juist de bedoeling dat je uitgaat van je eigen ervaringen en je ratio om op die manier de universele waarheid te vinden in jezelf, wat je uiteindelijk een beter mens maakt en wat leidt tot verlichting.

Na 11 dagen mediteren stonden al m'n zintuigen op scherp en is India indringender dan ooit, maar het lukte me daadwerkelijk om er rustig en vriendelijk onder te blijven. Dit leek z'n vruchten af te werpen: ik kreeg een lift aangeboden tot Delhi, mijn lunch werd betaald en tijdens mijn busreis naar Agra ontfermde een jonge dame zich over mij die chips en koffie voor mij haalde.

Diezelfde avond werden we eindelijk in Agra weer herenigd. Op zich zijn de dagen snel voorbij gegaan maar de laatste dag wachten in Agra duurde wat langer. Uiteindelijk was het een gezellig weerzien op ongeveer 100 meter van de Taj Mahal.
Best een leuke hut trouwens. Geheel uit marmer gebouwd en versiert met ontelbare edelstenen die allemaal in patronen en verzen zijn gelegd. En dit allemaal ter ere van de derde vrouw van een sultan in 1632 die een mooie laatste rustplaats moest krijgen. We hebben een middagje daar rondgezworven en zijn toen neer Delhi gegaan voor onze laatste korte etappe. Het enige wat we van Delhi hebben gezien is de souveniermarkt voordat we India vaarwel hebben gezegd.
Midden in de nacht op het vliegveld bleek dat we niet alle papier voor de overstap in de VS op orde hadden dus het was wat stressen geblazen in Londen en Miami maar uiteindelijk kwam alles goed. Dezelfde dag dat we vertrokken kwamen we aan in Bogota al was het een reis van 29 uur. Door het tijdsverschil is het de langste dag uit ons leven geworden..